Samiye OKTAY (ÖNKUZU)

Ellerin yurdunda çiçek açarken 
Bizim İl’e kar geliyor gardaşım. 
Bu hududu kimler çizmiş gönlüme? 
Dar geliyor, dar geliyor gardaşım. 

Gazel olmuş sıra sıra söğütler 
Dağ ardında unutulmuş şehitler 
Hürriyete seymen giden yiğitler 
İki gidip bir geliyor gardaşım. 

Üç aylık bebekler tutuldu taşa 
Düşmanlar geriden eyler temaşa 
Yaratan böylesin vermesin başa 
Zor geliyor, zor geliyor gardaşım.  

Rahmetli Abdurrahim Karakoç böyle söylemiş ve doğru söylemiş ama Yusuf İmamoğlu ve Süleyman Özmen gibi sembol şehitlerimizden biri olan Ağabeyim Dursun Önkuzu’nun, bir vefa örneği olarak hemen her yıl kendi okulunda ve yurdumuzun çeşitli yerlerinde, hatta yurt dışında ülkücü kardeşlerimiz tarafından yâd edilmesi ailesi olarak bizleri duygulandırıyor. Bu sebeple biz de ailesi olarak hemen her yıl bu kadirşinaslıklara teşekkür ediyor, anma toplantılarına katılmaya çalışıyoruz. Yıllar önce Almanya’da Lünen Ülkü Ocağı ve Fransa’da Forbach Alparslan Türkeş Kültür Merkezi’nce düzenlenen anma toplantılarına davet edilmiş, eşimle birlikte katılmıştık.  

Her yıl düzenli olarak anma toplantıları düzenleyen Zile Ülkü Ocakları ile Ağabeyimin Okulu olan Ankara Erkek Teknik Yüksek Öğretmen Okulu ve yeni adıyla Gazi Üniversitesi Mesleki Teknik Öğretim Fakültesi Ülkücüleri’ne teşekkür ediyorum. 

Büyük bir kadirşinaslık ve vefa örneği göstererek Ağabeyimizin şehit edildiği B Blok’a Dursun Önkuzu adını veren ve o malum odayı O’nun adına tanzim eden Gazi Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Sayın Musa Yıldız’a teşekkür ediyoruz. Allah razı olsun.

Bu arada, memleketimiz olan Zile’de de Belediyemiz, ağabeyimin yatmakta olduğu Zile mezarlığının hemen yanındaki parkı Dursun Önkuzu Parkı olarak tanzim etmişti. Parkı tanzim eden önceki Belediye Başkanına ve yıpranan tabelasını değiştirerek parkın bakımını yaptıran şimdiki Başkanımıza da ayrıca teşekkür ediyoruz. Önkuzu hakkında Emine Işınsu ablamızın yazdığı Sancı romanından sonra Gazi Üniversitesi öğretim üyelerinden Hikmet Doğan hocamızın bizlerle, arkadaşlarıyla görüşerek ve Zile’ye gidip araştırmalar yaptıktan sonra yazıp yayınladığı Kuzu Romanını da alıp okumuş olmalısınız. 

Aradan elli yıldan fazla bir zaman geçti. Bugün ağabeyimin şehit edilişinin 53. Yılı. Anma törenlerine katılan genç arkadaşlarımız Dursun Önkuzu şehit olduğu zaman henüz dünyaya gelmemişlerdi. Ama bu törenlerde bir araya gelerek bizleri yalnız bırakmıyor, evlerimizi de ziyaret ediyorlar. Genç arkadaşların gözlerinden okuyoruz ki hepsi de Ağabeyimi tanıyor, tanıtıyor ve yaşatıyorlar. Sağ olun, sağ olsunlar.

Ben Ağabeyimin fazla bilinmeyen birkaç yönünü anlatmaya çalışacağım.

Ağabeyim Dursun Önkuzu hemen çoğumuz gibi orta halli bir ailenin 4 çocuğundan en büyük olanı idi. Ağabeyim, Tokat’ın Zile ilçesinde 1948 yılında doğdu. İlkokul, Ortaokul ve Erkek Sanat Okulu’nu da orada okudu. Vatanını, milletini ve dinini çok seviyordu. Onun içindir ki yabancı ideolojilere kul – köle olanların hedefi oldu.

O, hayırsever biriydi. Şimdi minareleri göğe yükselen ve yapımı 30 yıl süren Ankara’daki Kocatepe Camii’nin temelinde O’nun da emeği var. O zamanın parasıyla Zile esnafından tam 30 bin lira toplayıp Kocatepe Camii Yaptırma ve Yaşatma Derneği’ne teslim etmişti.

Ağırbaşlı, olgun ve ciddi görünüşlü idi ama yakınlarıyla, bizlerle şakalaşır, her fırsatta gönlümüzü alırdı. Derslerimizle yakından ilgilenir, Ankara’dan Zile’ye dönüşlerinde bizlere hediyeler getirirdi. Özellikle babaannemizi konuşturarak eskiye ait bilgiler sorar, onları not ederdi. Ne yazık ki bu bilgileri yazdığı defter elimize geçmedi.

 Tam bir arkadaş canlısı idi. Arkadaşları için adeta canını verir, hiçbir fedakârlıktan kaçınmazdı. Beş vakit namazını kılardı. Şubat tatili ve yaz aylarında Zile’ye geldiğinde boş durmaz, liseli gençlere ve komşularımızın çocuklarına ücretsiz kurs verirdi. Şimdi biz kardeşlerimle birlikte Ankara’da oturuyoruz ama zaman zaman baba ocağına gittiğimizde, ağabeyimin kurs verdiği, ders çalıştırdığı kişilerden övgü dolu sözler işitmek bizleri mutlu ediyor ve İnşallah sevap defterinin kapanmadığına inanıyoruz.

Biz, kardeşlerimle birlikte hemen her yıl Zile’ye gideriz. Gidişlerimizden birinde, akraba ziyareti için yoldan geçen bir beyefendiye adres sormuştuk ki, “Yolu üstünde olduğunu” söyleyip “Kendisini takip etmemizi” istedi. Biraz mesafe olduğu için haliyle yolda konuşuyorduk. Zileli olduğumuzu ve soyadımızı öğrenince bir irkilme ile durup, “Yıllar önce şehit edilen bir kardeşimiz vardı, nesi oluyorsunuz” diye sordu. “Kardeşleriyiz” deyince o da sustu, biz de sustuk. O da ağlamaklıydı biz de… Neden sonra, “Rahmetli arkadaşımla biz ortaokulda aynı sınıfta idik” demesin mi? Sonra devam etti: “Çok çalışkan bir arkadaştı. Teneffüslerde bile çıkmaz, kitap okurdu…” Kendi ağabeyimizi görmüş gibi olmuştuk. Bizi, gideceğimiz adrese kadar götürdü.

Ağabeyim ayrıca, memleketimiz olan Zile’de Genç Ülkücüler Derneği’nin kurucularından ve seminercilerinden biri idi. Karıncayı bile incitmeyen hassas bir karakteri vardı. Sokaktaki köpeklere, kedilere bakar, aç – susuz kalmamaları için gayret ederdi.

Rahmetli Ağabeyim, ben Amasya Öğretmen Okulu’nu kazandığım zaman çok sevinmişti. “Kardeşim okuyup öğretmen olarak vatanımıza milletimize hizmet edecek ve yine o şuurla dolu öğrenciler yetiştirecek” diyerek tebrik etmişti. O sıralarda henüz ilkokulda olan kardeşlerimi de okumaları için teşvik ediyordu. Ama ne yazık ki okulumu bitirip öğretmen olduğumu göremeden ve ben daha birinci sınıfta iken gitti, götürdüler O’nu…

Ağabeyim Ankara’da, ben Amasya’da idim ve bir gün Okul İdaresi’nden çağırıp “Dursun Önkuzu neyin oluyor” diye sordular. “Ağabeyim” deyince elime bir mektup tutuşturdular, bana mektup yazmıştı. Nasıl sevindiğimi bilemezsiniz. Çok güzel duygularla yazılmıştı, bana destek oluyor, moral veriyordu. Ancak Ağabeyimin o tek hatırası da yok elimde. Emine Işınsu Abla Sancı Romanı için araştırma yaparken Zile’ye kadar gelmişti ve o mektubu da vermiştim ama bana dönmedi. Herhalde notlarının arasında kaybolup gitmişti, tıpkı Ağabeyim gibi…

Hayat devam ediyordu… Sonra ben okulumu bitirip öğretmen oldum. İnşallah O’nu mahcup etmemişimdir. Şimdi yurdun çeşitli yerlerinde iyi görevlerde olan öğrencilerimle gurur duyuyorum.

Ağabeyim Dursun Önkuzu, Türk Sanat Müziği ve Türk Halk Müziği’ni sever, zaman zaman da söylerdi. Özellikle Kerkük türkülerine hayrandı. Hatırlayabildiğim kadarıyla “Altın hızma mülayim”, “Beyaz gül kırmızı gül” gibi Kerkük türkülerini çokça söylerdi. Spora da düşkündü. Judo kurslarına katılmıştı ve koşu yapardı. Kısacası O, dürüst, ahlâklı, çalışkan, vatansever, ülkücü ve imanlı bir Türk genciydi. Bu milletin, bu vatanın evladıydı. Öyle ki, bunu bütün hayatına yansıtmıştı. O yıllar Türkiye’de haşhaş ekimi henüz yasaklanmamış ya da sınırlandırılmamıştı. Haşhaş kozalaklarının toplanma zamanında bir gün, o kozalakları öyle sistemli ve nizami olarak koparmıştı ki, ortaya bir Türkiye haritası çıkmıştı. Bunu hiç unutamıyorum. Türk Milleti’ne, Türk Vatanı’na, Türkiye’mize böylesine âşık olan ağabeyim Türk Milleti’ne, Türk Vatanı’na kastedenler tarafından şehit edildi.

Ağabeyimiz bundan 53 yıl önce bir sonbahar günü solan yapraklar gibi toprağa düşmeseydi belki bir Endüstri Meslek Lisesi’nde, belki bir Üniversite’nin teknik bölümlerinde hoca olacak, belki de bir fabrikanın bacasını tüttürecekti. Neyleyelim ki kader böyle imiş.

Babamız, cenaze töreni sırasında vakur bir şekilde şunları söylemişti: “Üç kızım var, gerekirse üçü de bu millete feda olsun!” Bu imanlı, bu yiğit ve dürüst insanı, babamızı da 1994 yılında kaybettik. Annemiz ise ağabeyimizin acısına dayanamayıp amansız bir hastalığa yakalandıktan sonra 1972 yılında vefat etmişti.

Şimdi, Türkiye’mizde olduğu gibi yurdumuzdan çok uzaklarda bile yüzlerce, binlerce Dursun Önkuzu görüyor, duygulanıyor, her şeye rağmen ülkücü gençlerin Türk vatanını böldürtmeyeceğine yürekten inanıyor ve kutlu yürüyüşlerinde başarılar diliyorum.