O yıllarda eser sahiplerine gösterilen hassasiyet yok denecek kadar az. Ali’nin külahının Veli’ye, Veli’nin külahının Aliy’e giydirildiği dönem. Telif hakları yasası yok. Sanatçılar yaptığı eserlere sahip çıkamıyor. Bir kör dövüşü anlayışı ile sanatçı kısa zamanda adını halka duyurmaya çalışıyor. İşte onlardan biri de Neşet Ertaş. O: Köprüden geçti gelin / Mühür gözlüm seni elden / Seher vakti çaldım yârin kapısını / Zahidim / Ne güzel yaratmış seni yaradan plâklarıyla sesini dalga dalga Anadolu’ya duyurdu. Ankara Radyosunda Yunus Karaca[1] vasıtasıyla Emin Aldemir ile tanışması Ankara Radyosunda mahalli sanatçı sıfatıyla bantlar yapmasını sağladı. Yaptığı bantlar ününe ün kattı. Aranan sanatçılar arasında yerini aldı. Ünlü olması okuduğu eserlerin bazılarının sözlerine de sahip çıkmasına vesile oldu. Seher vakti çaldım yârin kapısını. Söz Sivas’ın Şarkışla ilçesinin Kılıççı köyünden Âşık Agâhi’ye.  Çırpınıp da şan ovaya çıkınca.Söz: Kars’ın Selim ilçesinin Sipkor (Yamaçlı) köyünde 1917 doğumlu Âşık Canani’ye. (Asıl adı Ahmet Çelik) Aynı sözler başka bir kaynakta Kahraman Maraş’ın Elbistan ilçesinin Erçene köyünden Âşık Hüseyin’e.[2] (Tenecioğlu) Kova kova indirdiler yazıya  – Âşık Kerem’e / Ahu gözlerini sevdiğim dilber – Karacaoğlan’a / Zahide ise Kırşehir’in Çiçekdağı ilçesinin Ortahacıahmetli köyünden Arap Mustafa’ya ait olmasına rağmen Neşet Ertaş adına kayıt edilen türkü sözlerinden bazıları.  İşte o haksız sahiplenmelerden biri de Neşet Ertaş’ın ünlendirdiği Mühür gözlüm türküsünün sözleri. Yukarıda da belirttiğimiz gibi sözler 1967 yılında plağa iki dörtlük olarak okunmuş. Sözler kaynaklarda Âşık Ali İzzet Özkân adına kayıtlı. Gerçekten öyle mi? Şimdi konuyla ilgili tespitlerimize göz atalım: Geçtiğimiz yıllarda benimde katıldığım I. Emlek Yöresi ve Çevresi Halk Ozanları Sempozyumunda, (16–17 Mayıs 1998 Ankara) davaya konu olan Mühür Gözlüm şiirinin Âşık Ali İzzet’e ait olmadığı gündeme geldi. Konunun tartışması yapıldı. Dörtlüklerin Emlekli Âşık Hüseyin Gürsoy’a ait olduğu üstüne basa basa söylendi.  Âşık Hüseyin Gürsoy[3], yeğeni Hüseyin Gürsoy tarafından adı geçen sempozyumda tebliğ olarak sunuldu. Konuşmacı tebliğinde: Âşık Hüseyin Gürsoy’a ait bazı şiirlerin Âşık Ali İzzet tarafından kendisine mal ederek yayımlandığını: “Âşık Hüseyin öldükten sonra ailesini ziyaret eden Âşık Ali İzzet onun çok büyük bir ozan olduğunu, yazın çevrelerine tanıtılması gerektiğini, onun için de defterlerinin kendisine verilmesini ister. Âşık Hüseyin’in defterleri Ali İzzet’e verilir. Burada dikkat edilecek bir konu var. Özellikle araştırmacıların üzerinde durması gereken bir konu. Ali İzzet Âşık Hüseyin’in bazı şiirlerini kendine mal etmiştir. Bunun ortaya çıkarılması, deyim yerinde ise Sezar’ın hakkının Sezar’a verilmesi gerekir. Bu aşamadan sonra devreye araştırmacıların girmesi ve iki ozanın da eserleri incelenerek gerçeğin ortaya çıkarılması gerekir[4]” diyerek önemli bir itirafta bulundu. Adı geçen sempozyumda söz konusu şiir her ne kadar tartışıldıysa da sanırım meselenin peşine istenilen ölçüde düşülmedi. Eğer düşülmüş olsa idi tazminat davasında söz konusu şiirin Ali İzzet’in değil Hüseyin Görsoy’a ait olduğu söylenir, en azından sahip çıkılırdı. Sempozyumdaki konuşmasında Sezar’ın hakkını Sezar’a verilmesini isteyen Âşık Hüseyin Gürsoy’un yeğeni Hüseyin Gürsoy tespitlerinin gerçekleşmesi hususunda sanırım gerekli hassasiyeti göstermedi. Onun için de dava Ali İzzet Özkan’ın varisleri lehinde sonuçlandı.