AŞK MEYDANINDA

Menzili, adresi şaşırır çile,

Baykuş güle öter, aşk meydanında.

Yenemez yüreği, ordular bile

Bir tebessüm yeter, aşk meydanında.

Nice bezirgânın hesabı şaşar,

Hayâl palazlanır, gerçeği aşar,

Dil susar, muhabbet gözlerde yaşar

Gönül aklı satar, aşk meydanında.

Çirkini, güzeli seçmez bu ağrı,

Korunda göl olur Nemrut’un bağrı

Kuralı, kararı bilmez, tek doğru:

Av avcıyı yutar aşk meydanında.

Tavşan dağa küsse, dağ gama kanar

Kar ile kıjgırır, yaş ile yanar

Parçalar bağrını, çiçekler sunar,

Taşta ıtır biter, aşk meydanında.

Zindandan karadır aşkın karası,

Kâr etmez toplansa göğün çırası

Bir de açıldı mı türkü yarası,

Şiirler kan tüter, aşk meydanında.

BİR NAZARIN TAARRUZU

 Çevirme gül çehreni yalpalıyor kâinat

Kıtalar devriliyor sararmış atlaslardan

Dağıtıyor bu nazar yıldızların safını

Dağlar aman diliyor heybetli bakışından

Esirgesin baharın, vermesin insafını

Ben çiçekler süzerim en amansız kışından

Çevirme gül çehreni bulutlar dökülüyor

Dünyanın yüreğinde el bombası bu nazar

Takvimlerin teninden mevsimler sökülüyor

Ay ve güneş kaçıyor efsunlu bakışından

Zerre kadar küçülse bu dev felek ne olur

Gezegenler dizerim en amansız kışından.

Çevirme gül çehreni kıyamet görünüyor

Kasırgalar kopuyor nazarın bu ucunda

 Omurgasız gök kubbe yerlerde sürünüyor

Kamburunda ruhunu saklıyor bakışından

Rüzgârın kollarından medet umsa da varlık

Ben umutlar yazarım en amansız kışından

Çevirme gül çehreni desem de bak ne olur

Bak ki küle dönüyor içimdeki cehennem

Kahpeler hainlerin kentine sığınıyor

Gülerek atlıyorum uçurum bakışından

Ferfecir gözlerinde parçalansa da sinem

Binlerce ben çizerim en amansız kışından

TÜRK TARİHİ ULULAMASI

1.

Hicret ederken millet, doğumana anbean;

Besmeleler parçalar, sancılı esareti.

Yıkıp ilk mekânını, göçer anne karnından;

Başlar ebedi uğraş, kucaklar cesareti.

Menzile ayaklanır, bozkırda yürür evler;

Kızılelma düşünde yola koyulur evler.

2.

Bir dağın mahpusunda çile çeker dört kişi,

Zifiri duraklarda sınanır çor obalar.

Baharı öper gibi, taşı öper dört kişi

Gurbet ıssızlığında paye verir çabalar.

Gün gelir, demir erir, nevbet vurulur yine

Bir bozkurt’un ardında millet doğrulur yine

3.

Aman vermez sedlerin apansız sürgününde,

Çift başlı hür kartallar Çin sarayında durur;

Ve Şad ölüm emreder bir ihtilâl gününde,

Yer isyanla savrulur, gökte yağmur kudurur!

O kapkaranlık gece, kurtuluşun yeridir

Kırk bin kişiyi yenen, kırk kahraman çeridir.

4.

Kervanların yükünde akın akın Altaylar,

Toplanır bir çığ gibi, yeni yurdun önünde.

Ilgar eder vuslata, çelik kanatlı taylar

Açılır Anadolu, kutlu fetih gününde.

Aslan başbuğ muştular, alpler gelelim aşka,

‘Burada Sultan yoktur, hak bir Allah’tan başka.’

5.

Kendi  özvatanında mahsundur koca çınar,

Uçuruma savrulur, üç kıtalık kanadı!

Anadolu çerağdır; öksüz ve yetim yanar,

Çilekeş dualarla bileylenir inadı.

Bir serdar umut verir, Türk mavisi gözüyle,

Yedi düvel yıkılır, ‘Türk ileri’ sözüyle!

TÜRK TARİHİ

Mevl­­­­â ihsân etti zümrüt bir kanat.
Önüme serildi koca kâinat.

 Gökte seyrân ettim cümle cihânı;
Çin ilinde buldum, kut Metehan’ı.

Başbuğ emir verdi,  ‘ey Türk akın var!’
‘Doğduğun beşikten ebede kadar!’

Gergin zemberekten salındı ordu;
Sanki Tanrı kılıç oynatıyordu!

Ne zaman dinledi buyruk, ne mekân
Kürşad’da, Yavuz’da bu kan aynı kan.

Çağlarca devlette yarışır olduk,
Hukukta, mizâna yaraşır olduk.

Yiğide şan verdi Dedemiz Korkut,
Dilime can verdi Kaşgarlı Mahmut.

Uçtum Türkistan’da asırlar boyu,
Buldum sevgili yurt Anadolu’yu.

Uğraşın başında şimdi Alpaslan;
Gökte kartal soylu, toprakta Aslan!

Malazgirt elinde Alp’a şölen var,
Ovada vatanı aziz bilen var

Bir ses… ‘İşte gelen şanlı ordudur;
Ebedi bu toprak Türk’ün yurdudur!’

Bu ellerde ben bir gaip kuşuyum,
Şimdi Murat oğlu, Fatih düşüyüm.

Ve bir düş ki, Sultanlar müptelası;
Bir düş ki, çağın mukaddes rüyası!  

Sefer, imkânsızı mümkün kılmaya,
Resul’e en güzel asker olmaya!

Dağlar mı olacak gemiye durak?
Surlar mı verecek askere firak?

Seyre dal ki, bu o mübarek ordu;
Şimdi İstanbul da Türk’ün Öz yurdu!          

Aşıp kerte kerte geçmiş zamanı
Gördüm onca müeyyet kahramanı.

Destanlar kapladı geniş Mohaç’ı!
Hilal gönüllüler sindirdi haçı!

Plevne’de Osman paşa gibi hürüm,
Medine’de Fahreddin-i mühürüm.

Ölüm yorgun, burası Çanakkale!
İmanı yapıya harç eden kale!

Şimdi Dumlupınar düzünde ordu…
Kâfire en çetin darbeyi vurdu!

Ati haykırıyor gök ülkesinden:
‘Bu cihan ebede kadar Türk yurdu!’