İbrahim BAYKAN

İşsizliğin tavan yaptığı bir ülkede insanların işini severek ve iyi bilerek yaptığı söylenemez. Hele bir de işe göre adam değil de adama göre işin olduğu bir toplumda kimse kusura bakmasın; O işten kimseye hayır gelmez.

Üniversiteye ilk adımını atacak bir öğrenciye onlarca seçenek sunarak meslek edinmesi isteniyor. Öğrenci de sırf açıkta kalmamak için zoraki tercihlerde bulunuyor ve hiç istemediği bir mesleğin bölümünde okumak zorunda kalıyor. Ya da işsizlikten dolayı ne olursa yaparım abi diyor.

Tüm bunların doğal sonucu olarak da bakın ne hallerdeyiz:

*İnsan psikolojisinden anlamayan Öğretmenler,

*Toplum psikolojisinden anlamayan tahammülsüz Polisler,

*Sahaya inmeyen ve masa başından kalkmayan Mühendisler,

*Yüzü gülmeyen Esnaflar,

* Yeteneksiz Politikacılar,

*Pardon diyen hâkimler,

*Dava kazanamayan Avukatlar,

*İnsanı dinden imandan eden İmamlar,

*Yanlış teşhis koyan Doktorlar,

*Savaşmaktan korkan subaylar,

*Zalim yöneticiler.

Unutamadığım bir Çin atasözü var: “Güler yüzlü olmayan bakkal açmasın” Keşke dünyada her insan sevdiği ve iyi bildiği işi yapsa ve yüzü gülse daha iyi olmaz mı?