Mehmet MAKSUDOĞLU
Malezya’da Milletlerarası İslâm Üniversitesi’nde öğretim üyeliği yaptığım sırada (1991-1995), Kuala Lumpur’da çıkan 700 000 tirajlı New Straits Times gazetesinde okumuştum.
Orta yaşlı bir Amerikalı (ABD vatandaşı), annesini merak eder; kişi kökenini, neyin nesi olduğunu öğrenmek ister ya, o da annesinin kim idiğini öğrenmek ister. Anlaşılan, bu kişi, çocukluğunda terkedilmiş biridir. Araştırır, sonunda annesinin adresini bulur. Annesiyle görüşmek istediğini bildirir.
Cevap, annesinin avukatından gelir:
“Anneniz sizinle görüşmek istemiyor; şimdiki kocasının, sizin varlığınızdan haberdar olmasını istemiyor.” (Kadıncağız, belki kimden peydahladığını bile bilmediği, küçükken terkedip kurtulduğunu sandığı bir hayâletle yüzyüze gelmeyi göze alamamakta, kocasının da bu “geçmiş gitmiş olayı” bilmesini istememektedir.)
Bu iki cümlede yatan acıklı, düşündürücü gerçek; mâddeten çok iyi, ahlâk bakımından, insan ilişkileri açısından bakıldığında ise kahredici durumda olan Batı uygarlığının ulaştığı seviyeyi gözler önüne sermektedir.
Bu adamcağızın hâlini düşünün: küçükken anne şefkatinden mahrûm olarak büyümüş, araştırıp adresini bularak sevindiği annesiyle görüşmek istiyor, ama annesi onunla görüşmeyi reddediyor!
Bu adamın, içinde yaşadığı topluma bakışı nasıl olur? o toplum için ne düşünür? O toplumun mâddî refâhı onun için ne ifâde eder?
Amerika’da, ‘böyle’ dünyaya gelenlerin sayısının –şimdilik- yılda bir milyon olduğu belirtiliyor.
İngiltere’de iken mahallî gazetede, oldukça sık aralıklarla, Spartacus derneğinin ilânları gözüme ilişirdi:
“Gecenin hangi saatinde olursa olsun, şu telefonu ararsanız, arkadaş(lar)ımız sizinle ilgilenecek”.
Orada öğrendim ki, Spartaküs, bir köle imiş ve Roma’da ilk köle ayaklanmasını o başlatmış. İyiliksever gençler, yalnız başına yaşayanların, yaşlıların en çok intihar ettiği gece saatlerinde, onları oyalamak, onlarla ilgilenmek, kendilerini öldürmekten alıkoymak için bu adla kurdukları derneklerde böyle, gönüllü olarak iş görüyorlarmış!
Almanya’da ise, kadın hâmile kalıp eğlencesinden uzak düşmeyi göze alamadığı, çocuk yetiştirme zahmetine pek iltifat etmediği için, nüfus azalmakta, Alman yetkililerini, en vahşî yöntemlere başvurmak zorunda bırakmaktadır:
Çâreyi, nefret ettikleri yabancı işçilerin çocuklarını almanlaştırmakta bulmuşlardır. Uğur Dündar –bozuk saatin günde iki defa doğru vakti göstermesini hatıra getirircesine – televizyonda yıllarca önce anlatmıştı: Çocuğunu döğdüğü bahânesiyle küçük yaştaki çocuk âilesinden koparılmakta, 18 yaşına kadar yetiştirme yurdunda tutulmaktadır. Âile, çocuk hayatta mı, ölü mü, sağlam mı, hasta mı bilmemektedir! 12-18 yaş arası, kişiliğin belirlendiği formasyon çağıdır: çocuk, Almanca konuşup, Alman gibi yaşayıp almanlaştıktan sonra salıverilmekte, Alman nüfusu da azalmaktan böylece korunmaktadır. O “özgür” yaşayışa alıştırılmış genç, belki anadilini bile unutmakta; âilesini niçin arasın? Ne diye âilesine dönsün? Alman ‘gibi’ yaşamak varken!
Gelelim oryantalistlere:
Hükûmetleri, halkın parasıyla doğubilim fakülteleri, enstitüleri kurmuş, doğu milletlerindeki değerleri öğrenip aktarmaları için, (görünüşteki ‘tutum’ böyle) yetişme çağından başlayarak bunlara geniş imkânlar tanımış, toplumda itibarlı yer vermiştir.
İslâm konusunda âlim, otorite kabul edilen bu soytarılar, hiç mi okumazlar :
Avf oğlu Abdurrahmân, muhâcirdir, Mekke-i Mükerreme’den göç edip gelmiştir, Medîne-i Münevvere’de ilk zamanlar maddî durumu iyi değildir. (Sonradan helâl ticâretle çok zengin olur.) Evleneceği zaman, Resûlullah SAV. ona “bir koyun da olsa kes, yemek ver” buyurmuştur. Yâni, bir yemek vermek kâfi. İslâm’da nikâh, kolaydır, iki erkek şâhidin huzûruyla akdedilir. Osmanlı’da, maddî imkânı olmayanlar için, mehir vakıfları vardı; hayırseverler, evlenecek yoksul gençleri düşünerek kurmuşlardı.
Oryantalist, bu gayrı meşru nüfus çoğalmasına bir şekilde çözüm sunmak için, böyle “kolay nikâh” durumlarından hareketle formüller geliştirse fenâ mı olur? Batı, zâten vakıf kurumunu Müslümanlardan aldı, bâzı vakıfların mehir için de buna yönlendirilmesi veya bu gaye için vakıflar kurulması zor olmaz. “Bunu Müslümanlardan aldık” demeleri de gerekmez; düşünerek kendileri böyle bir formül gibi sunabilirler.
İyi bir şekilde yürümeyen evlilik için, İslâm’da boşanma da kolaydır. Yürümeyen evlilik, mumya gibi, hayatiyetsiz şekilde –varmış gibi- devâm ettirilmez. Ama, Katolik inançta boşanma yoktur; son zamanlarda, ayrı yaşamak filân diye formüller icad ediyorlar.
Kadını korumak için çıkarılan kanunlar, erkeği korkutuyor, nikâha yanaşmıyor. Kadın da, “hiç olmazsa başımda bir erkek bulunsun” diye, nikâhsız yaşamayı kabul ediyor. Adını da koymuşlar : cohabitation!
Oryantalistler, İslâm’daki bu, nikâh ve boşanma kolaylığından hareketle, Batı toplumunun sosyal kanseri hâline gelmiş olan ve Batı normlarının hâkim olduğu, Batılı olmayı pek arzulayan diğer ülkelerde de fitnevizyon sâyesinde alabildiğine yayılan zina’ya bir çare bulmak durumundadırlar. İlim adamlığı ve önce kendi toplumuna, sonra bütün insanlığa karşı sorumluluk bunu gerektirir.
