Turgut GÜLER
Son günlerde, bâzı mahfillerde ve kalemlerde Osmanlı’nın Türk’ü aşağıladığına, hakîr gördüğüne, hattâ ağza alınmayacak kelimelerle küfrettiğine dâir bâzı beyânlarda bulunuluyor. Yavuz Sultan Selîm şöyle demiş, Hoca Saadeddîn Efendi böyle demiş, Gelibolulu Mustafa Âlî öyle demiş kabîlinden paragraflar açılıyor. Bu gayretkeşler, akıllarınca mehâz da gösteriyorlar, Osmanlı ile Türk mefhûmlarını karşı kutuplara yerleştiriyorlar. Sanırsınız ki, Osmanlı’nın Türk’e düşmanlığı husûsunda bir müsâbaka açılmıştır.
Vaktiyle, devrin Papa’sı Newyork’a gitmiş. Uçaktan aşağıya inince, etrâfını Katolik Amerikalılar ve basın mensupları sarmış. Dindâr Newyorklulardan bir hey’et, şehirde uygunsuz ve ahlâka mugâyır yerlerin arttığından bahisle, bu husûsda, Papa’dan, yapacağı temâslarda nasîhatçi olmasını dilemişler. Bu sözleri duyan Papa, gâyet sâfiyâne bir şekilde, Newyork’daki bu gibi yerlerin nerelerde ve ne kadar olduğunu sormuş. Ertesi gün çıkan gazetelerin manşetlerinde:
“Papa, uçaktan iner inmez, Newyork’daki …… leri sordu.”
cümlesi görülmüş.
Buna, cımbızla kelime çekme denir. Çekilen o kelimenin sağında, solunda, altında, üstünde ne olduğu söylenmez. Haberi yapanın insâfına kalmış bir netîce, vicdândan ve iz’ândan âzâde biçimde adrese gönderilir. Osmanlı’nın Türk’e karşı söylediği iddia edilen cümleler de, aynen bu usûlle ortaya atılmaktadır.
Bir def’a, Osmanlı Türk Cihân Devleti, Dünyâ’nın gelmiş-geçmiş en büyük, en şânlı ve dahî îtibârlı devletidir. Türk’e hakâret ettiği söylenen pâdişâhların hepsi, son nefeslerine kadar, damarlarında dolaşan kanın azîz Türk soyuna âit olduğunu, aslâ unutmamışlardır. Yavuz Sultan Selîm Hân’ın kardeşlerinden birinin adı Korkud’dur ve bizzat dedesi Hazret-i Fâtih tarafından konmuştur. Yine Fâtih’in Cem Sultân’dan olma bir torununun, yâni Yavuz’un amcazâdesinin adı, Oğuz Hân’dır. Cem Sultân, elemli saltanat mücâdelesinde, Kâbe etrâfında tavâf ederken karşılaşıp sohbet ettiği Oğuz soyunun Bayat Boyu’ndan Hasan bin Mahmûd el Bayâtî’ye, Osmanlı Hânedânı’nın soy ağacını Oğuz Kağan’a çıkaracak bir araştırma yapmasını söylemiştir. Bu şehzâde sipârişinden “Câm-ı Cem-Âyîn”adını taşıyan muhteşem eser çıkmıştır.
Kaanûnî Sultan Süleyman Hân’ın Avrupa efkâr-ı umûmîyesinde anılan iki meşhûr adı vardı. Bunlardan biri, “Muhteşem Süleyman / Suleiman The Magnificent”,diğeri de “Büyük Türk / Grand Turc” idi. Bu ikincisini İtalyan, İspanyol ve Portekizliler “Agranda Turc”şeklinde telâffûz ediyorlardı.
Sultan İkinci Abdülhamîd Hân, Yıldız Sarayı’nda, çalışma odasında, bahçeden gelen gürültülü, uğultulu sesler üzerine, penceresini açmış, yarı beline kadar eğilerek, Arnavut bahçevânların üst üste hakâretler yağdırdıkları Karakeçili aşîretinden bir Türk gencine arka çıkmış ve:
“O delikanlıya Türk olduğu için hakâret ediyorsunuz. Ben de Türk’üm! Haydi bakalım, bana ne diyeceksiniz?”
diye âdetâ kükremiştir.
Misâlleri çoğaltmak mümkündür. Fakat, lüzûmu yoktur. Son olarak, bu âciz kardeşinizin son çıkan “Deryâlar Sultânı-Barbaros Hayreddîn Paşa’nın Romanı”adını taşıyan mütevâzı çalışması, Dünyâ denizciliğinin en büyüğü ve dahî pîri olan Barbaros Hazretleri’nin bizzat söyleyip yazdırdığı hâtırâlarını roman iklîmine taşımıştır. Şânlı Barbaros’un, o azîz hâtırâlarında, en çok geçen tâbir, maiyetindeki Türk soylu denizcileri kasdederek kullandığı “Türk yoldaş”sözüdür.
Şimdi, eğri söze iltifât etmeden, doğru oturalım ve doğru konuşalım. Her millet gibi, Türk milletinin içinde de kötü huylular vardır. Yine bizim milletimizin içinden nice hâinler türemiştir. Bu, insan neslinin ortak görünüşüdür ve Türk milleti olarak bunun dışına çıkmamız mümkün değildir. Bırakın millet görünüşümüzü, tek başımıza sürdürdüğümüz hayâtımızda, yaptığımız yanlışlıklar ve düştüğümüz hatâlar yüzünden, kendimizi sîgaya çekip:
“Vah akılsız başım! Hay benim kafasızlığım! Yapmaz olaydım! Etmez olaydım.”
kabîlinden sözler söylemez miyiz?
Bu kadarla kalmaz, kendimize “eşek”ten başlayıp çeşitli hayvan isimlerini yakıştırmaz mıyız? Bu, kişinin kendi kendisini muhâkeme etmesidir. Bunun daha geniş ve şümûllüsünü, millet olarak da yaparız. Hatâ, gaflet ve ihânete varan yanlışlıklarımızı vicdân süzgecinden geçiririz. Osmanlı ile Türk’ü, akılları sıra muhâtab yapmaya çalışanların gösterdikleri mehâzlar, buna benzer murâkebelerin çarpıtılmasından ibârettir. Bunu, mal bulmuş Mağribî gibi piyasaya sürenler, Osmanlı’nın şahsında Türk’ü yok etmeye azmedenlerdir. On dokuzuncu asrın sonlarına kadar, Ermeni vatandaşlarımıza “millet-i sâdıka”diyorduk. Bu, bizim için iftihâr vesîlesi bir hitâb şeklidir. Osmanlı’nın indinde Türk milletinin adı da “millet-i hâkime” idi.
Osmanlı; tıpkı Hun, Kök Türk, Uygur, Karahânlı, Gazneli, Selçuklu ve adı târîhe geçmiş diğer Türk devletleri gibi, bizim öz devletimizdir. Osmanlı’nın sâyesinde, bugün hâlâ Avrupa’nın her köşesinde, bucağında aslâ silinmemiş ve silinmeyecek Türk izlerine rastlanıyor. Estergon Kal’ası’ndan uçurduğumuz şâhinler, hâlâ Gökyüzü’nde dolaşıyorlar ve kanatlarında “Türk”yazıyor.
