Yunus Emre, Türk milletinin, etnik olguyu aşmasında ve insanlık âlemine ulaşmasında, en etkili ortak isimdir. Onun şiirini söylediği dil ve bu dille yaratılan edebi kültür, Türk milletinin, “medeniyet kurucu millet” olma dinamiğinin en önemli birkaç unsurundan biridir. Şayet, Türk milletinin Yunus Emre şiirleri gibi bir ortak metni olmasaydı, ne Fatih Sultan Mehmet olurdu, ne Süleymaniye, ne Fuzuli ve ne de Itri…

Namık Açıkgöz

13.

Bozkırda tez geçer vakti alca güllerin 

Bu yüzden yeşil özlemlerin adıdır

Gündüzü kavruktur yazda kışta

Gecesi katran karası bir çaresizlik kâbusudur

Efsunludur birbirine yoldaş şu ulu dağlar

Şimdi bozlak okunmalıdır boz toprağın üstüne

Destan çağlarının yâdıyla  

Bağırlara lök gibi oturup duran sancılara inat

Sesimi sesine kat dervişim derman aradığımda

Bana da öğret derdin derman olduğunu zahmetlere

14.

Bin ümidin türküsüyle cennet kapılarına yakın durdunuz

Fışkırdınız çorak toprağın rahminden bereket olup

Ulu çağrıyı duyup toplaştınız

Çoban ateşleri yaktınız Oğuz’un nesli için

 Metruk beldeler aydınlandı ışık ışık

Tan ağartısı düşmeden bozkırın üstüne 

Yürüdünüz bahşedilen yeni yurtlara

Haramiler kesse de yolunuzu

Ve sevgi sözleri çoğaldıkça lügatında

Birbirine kavuştu yedi denizin suyu dervişim

15.

Bana gizliydi mehtabın ışığı bu gece

Zira ben yanlış bir kılavuzun ardına düşmüştüm

Uslanmam gerekiyordu bütün pişmanlığımla

Affa layık değil miyim yoksa dervişim kapındayken

Ve dağlardan kopup gelen bir çığsa nedametim

Sen yüzüme bak çiçekler açsın yüreğimin ortasında

Kayıp kimliğimi geri getirsin rüzgâr eski baharlardan

Sonra nasıl duyururum içimde dizginlediğim ırmağın sesini

Sözündeki iksir tesellisi olsun kanayan yaralarımın

Bir delice fırtına savurmadan beni sevdanın uzağına