İnsan bu…

Hep büyür. Anne karnına düştüğü andan… Sonsuza,

Öncesi zaten sır.

Büyür, büyür, büyür…

Daima sancıyla, kıvranmayla, atakla, çabayla…

Çetin bir yokuşu çıkmak, dik sonsuz bir merdivene tırmanmak gibi.

Bazen ter akıtarak, bazen yaş.

Her basamak, ayrı rol, ayrı sorumluluk, ayrı kabuk.

Birinden diğerine. Bir’e.

Ve hep ille.

Büyümek.

Bebeklikte, çocuklukta, ergenlikte, gençlikte

Her yaş aldıkça, her dönümde.

Bazen neşeyle olsa da basamaklar arası.

Çokça hüzünle. Çileyle. Öğütülerek…

Büyümek.

Ve hep, büyürken küçülmek.

Yaş aldıkça, yaş vermek.

Bir alırken, çok vermek.

Çok alırken, daha çok vermek.

Küçülemeden büyüyememek.

…

Katı Hal

Herkes ve her şey bir “şey” işte. Sadece şey. Hep takılıp, hep dolandığımız ‘çok sevmek’ tuzağı. Yeniden yeniden terbiye olduğumuz. Çok sevmeden önce saymak gerek belki. Görevlerinden ve varlıklarından ötürü. Önce saymak, sonra haddince sevmek. Kimsenin kabahati yok. Haddini aşan sevgi haddi ille hatırlatıyor hepsi bu. O yüzden temkin, ölçü… Korunma aşısı. Hayatın ve yüreğin emniyet şeridi. Sarı ışığı. Aman dikkat…

Hiçbir şey için “benimdir” deme…

Yalnızca, “yanımdadır” de…

Çünkü, ne altın, ne toprak,

ne sevgili, ne yaşam, ne ölüm, ne huzur, ne de keder, her zaman seninle kalmaz…

D.H.Lawrence

Tükenen yürekse yeniden şans yüklemek kolay olmaz.

Sayılırken saymak, sevilirken sevmek. Emeğin fedâkârlığın hakkını görmek, bilmek, vermek… 

Karşılıksız çıktığında bir yerden sonra donmak. Sadece donmak. Soğuğun ötesinde. Belki hiç çözülememek üzere.

Yolun katı hâli.

Canan Aslan