Hayatın en anlamlı bayramıdır. O gün bayram anneye, yuvasına, bütün dünyasına, gelir. Baştan başa bir değişimdir bebeğin gelişi. Minik yavruyu kucaklayınca anlaşılır “Rahîm” isminin mâhiyeti. Avuç içi kadar yüzünde seyredersin cümle âlemi. Boncuk gözlerinde keşfedilir merhametin en kuytu köşesi, şefkâtin en ücrâ hücresi. Yanağındaki çukurda gizlenmiştir cennet bağlarının en güzeli. Kokusunda yitirir bütün güzel kokular mâhiyetini. Duyuşu değişir, bakışı değişir, damar damar kanının akışı değişir annenin…
An gelir mutluluğun zirvesine erilir, an gelir dağlar misâli sorumluluğun altında ezilir. Anne olmanın hissiyle kabına sığamadığı anda ayrılık kaygısıyla cihan zindân olur ona. Bütün duygular annelikte bulur mâna…
Anneliğin günü olmaz, analar evlatlarını, evlatlar analarını sadece bir günde anmaz, aramaz biliriz. Onun için her gün çekeriz ayrılığın cevrini. Gözünün önünden ırak olmak bile gubetliktir çünkü…
“Anne ol da ana kıymeti bil!” derler büyükler. Bazen sevdiklerinden bazen kızdıklarından ederler bu duâyı. Çünkü annelikte en derin elemlerde var, en yüce duygular da saklı. Annelerimizin yeri her zaman en özel, her zaman farklı. İçimden öyle şeyler geçiyor ki, harflere sığmıyor anlamı. Kâğıda yazmaya kıyamıyor insan, belki de kıskanıyorumdur kâğıdı…
Şu günlerde nice evlatlarımız yuvalarından ayrı kaldı. Analar kuzularına kavuşamadı. Duâmız odur ki umutlarımız içimizi ısıtsın. Yaramıza merhem olsun. Gurbetlikler son bulsun…
Ey Rabb’im! Annelerimize “Rahîm” sıfatının tecellîlerini lütfettin. Cenneti ayaklarının altına serdin. Bu dünyada da onların ayağına taş değmesin Allah’ım. Evlat acısı çeken, yavrusundan ayrı düşmüş olan anaların yüreklerindeki yangın dinsin Allah’ım. Geçici dünyada anneliği tatmayan, bundan dolayı sabrın en güzeline sığınan kulların var. Onların kalbi mahzûn, fakat biliriz ki mahzûn kalpler senin himâyendedir. Onları en büyük mükâfatlarla sevindir Allah’ım. Anaları evlat acısıyla sınama, onları iki cihanda mesrûr eyle, cennette iki cihân Sultân’ına komşu eyle Allah’ım… ÂMİN…
Sevil DAĞCI
