Yaşadığı her ne olursa olsun, yüreğinde ki yük her ne ise işte, üzüntü, keder, acı ya da yas…
Bitmez ki bekleyenleri…
Islak çamaşırlar bekler mesela. Asılsınlar diye.
Kirli sepeti bekler…
Taşmadan temizlensin içindekiler diye. Buzdolabı bekler…
Pişsin de gelsin yiyecekler diye…
Ütü bekler…
Sepetteki temiz çamaşırlar gelsin de yerini bulsun diye…
Çiçekler bekler…
Sulansın, sevilsin diye…
Kedi bekler…
Kumu temizlensin, maması, suyu tazelensin diye…
Sevdikleri bekler…
Acısını gömsün içine bir yerlere de gülsün, umut olsun, güç olsun, can olsun diye… Komşu bekler, arkadaş bekler, akraba bekler… Daima anlaşılsınlar diye…
Kadın işte…
Yetişmeli tüm yüklerini kucaklayıp düşürmeden herkese, herşeye…
Başedip; kendiyle, acısıyla, bilinmezleriyle… Ve kadın yapar, hayatın bitmeyen en zor tahsilini…
Daima,hiç bitmeyen bekleyenleriyle… Taşımak zorunda olduğu en ağır yükleriyle…
Nefesten nefese,
Düşürmeden, taşırmadan, dökmeden, kırmadan!!!
…
Derin Derin Sükût
Konuşarak anlaşılan, çözülen, hâl, yol bulan hiç bir mesele görmedim ben. Kırgınlık, dargınlık, yanlış anlaşılma…
Çünkü olan ne ise ya da olmayan, tarafların niyeti sonucu.
O yüzden konuşMAmayı yeğlerim. İçime atmayı. Üzerinde kurup, düşünüp, yorup, dallandırıp budaklandırmadan, adeta havasız, susuz bırakıp öldürmeyi mevzuyu…
Ölürse ne mutlu.
Saklanır, sırlanır hikmete, kazanca dönüşür.
Ölmezse de adı sabır olur, sükut olur, teslimiyet olur…
En nihayetinde zamanla ille şükür olur.
Zaman geçirmiyor ama eskitiyor nasılsa.
Ve sükut zamanla değerleniyor.
Zamanla kıymeti gün yüzüne çıkıyor.
Öyle…
Altın kolay bulunmuyor, ucuza gelmiyor. Yere düşse değerini kaybetmiyor.
Sözün gümüşündense, sükutun altını elbet hakkını buluyor.
Çokça acıtıp, çokça yaksa da,
Az konuşup çok düşünmek ya da hiç düşünmeyip seyre, akışa karışmak…
Gelişim yolunda, farkındalık dersiyle…
O ders ki alemin alfabesi…
Zamanda; zamanla, sükutla sökülebilen.
Derin derin sükut,
