Bugün kendin için ne yaptın, diye soruyor muyuz hiç kendimize…
Oysa ne çok ihmâl ettik sevmeye ama en çok da sevilmeye insan olmuş özümüzü.
Neden insan en yakınına en kör?
Kendine, özüne, ruhuna, bedenine, zihnine…
Uzağı görmek özü görmekten neden hep daha kolay.
Kendini gör, kendini bil, kendini sev, kendini say, kendini besle…
Ki sapasağlam yolda kal.
Bitmeyen dünya işleri, doymak bilmeyen başkaları, bir türlü bize değmeğen yelkovan.
Ya ben..?
Ya sen..?
Geride kaç zaman kaldı..?
Sayabilir misin?
Göçerken yanında senden ne götüreceksin..?
Huzura varmak kendini dengeleyemeden mümkün mü?
Hadi bugün sokak hayvanlarından önce, konu komşudan, dosttan arkadaştan önce, en sevdiğin kim/kimler varsa… hepsinden önce!
Senin için bir şey yap.
Bi şey oku, bi şey dinle, bi şey iç, bi şey al.
Tut kalbini.
Sımmmsıkı sarıl.
Sev kokla.
Yaralarını sar.
Ya yol daha çok uzunsa,
Var mı yolu göze alabilecek gücün.
Beden ruh zihin,
dengeniz için, kendime kendi hakkımı verebilmek için,
…
Bugün ben, beni seçiyorum.
Ya sen?
Mucizeleri katkıları hediyeleri sonsuz olsun…
Bunun için neler mümkün?
