“BUGÜN YEDDİN OLDU”[i]
“Ne tez ellerini üzdün dünyadan,
Balanı tek goyub hara getdin sen?
Nece yoh olurmuş bir anda insan,
Ele bil dünyada heç yoh imişsen.
Güneş gurûb etdi,
Otag garaldı.
Bir anda yoh oldun sen hayal kimi,
İmdi düşünürem: Senden ne galdı,
Könlümde hâtıran gara hal kimi.
Meni boya-başa yetirdin, ana
Bize borclu bildik her zaman seni.
Sen meni dünyaya getirdin, ana,
Mense yola saldım dünyadan seni.
Sen mene beşikde laylay çalmışsan
Bu gün laylay çalım sene men de mi?
Senin şirin-şirin laylalarını
Men sene gaytarım cenazende mi?
‘Uyhun şirin olsun’ deyerdin mene,
‘Uyhun şirin olsun’ deyim mi sene?
Gerek men başına dönem-dolanam,
Meni hayat üçün
Yatıran anam
Söyle ölümçün
Nece yatıram
Seni men bugün?
Bu nece dünyadır, anlamıram men,
Cilvesi cürbecür, rengi cürbecür…
Dünen nefesiyle seni isiden,
Bu gün buza dönüb, daşa dönübdür.
Bu nece dünyadır…
İnsan oğlunun
Hayâli göydedir, özü yerdedir,
Sağ iken çiyninde heyatın yükü,
Ölende cesedi çiyinlerdedir…
Bu nece dünyadır, bu nece dünya,
Ölümü hagigat, hayâtı rü’ya…
Derdimin, gamımın sendin ortağı,
Niye üz dönderdin, bes niye menden?
‘Derdin mene gelsin!’ deyerdin ahı,
Niye derd caladın derdime bes sen?
Anam, heçkes seni incitmemişdir,
Men seni, men seni inciden gadar.
İndi kime açım derdimi bir-bir,
Kim menim derdime yanar sen gadar?
Evin her küncünde görünür yerin.
Gözüm ahtarcıdır,
ana, ay ana,
‘Nenem hanı?’ deyir körpe Âzer’in,
Men ne cavab verim, ona, ey ana?
Bilmirem, bilmirem bu ölüm nedir,
Hayat var iken?
Nefesin, ay anam, hele evdedir,
Özün yer altında daşa dönmüsen.
Bu gün yeddin oldu…
Anam, yeddi gün,
Bizimle beraber ağlar otaglar.
Sene, yalnız sene, sene demekçün
Könlümde ne gadar menim sözüm var.
‘Kimleri çağırag bu gün yeddiye?’
Halalar, bacılar soruşur menden.
Anamdan soruşag, o biler deye,
Senin otağına üz duturam men.
Anam, tapşırıldı ana torpağa,
Bu ölüm, sineme çekdi dağ menim.
Sen menim arhamda benzerdin dağa,
Ele bil arhamdan uçdu dağ menim.
Gızımın adıdır senin öz adın.
Bu da gözdağıdır mene bu gün de.
Son defa sen mene bahıb ağladın,
Sûretim mezara getdi gözünde…
Ömrü başa vurdun altmış yaşında.
Altmışın üstünde durub yaşın da.
Artıg senin üçün dayanan zaman
Menimçün dolanır…
Gün olur ahşam.
Vaht keçir, sen menden uzaglaşırsan,
Men sene günbegün yahınlaşıram…”
Bahtiyâr VAHAPZÂDE
[i] Bahtiyâr VAHAPZÂDE’nin annesinin vefâtı üzerine 1963 yılında yazdığı muhteşem şiir.
