İyi kötü anlaştılar galiba sonunda. Bazen aklım fren oluyor kalbime. Bazen kalbim fren oluyor aklıma. Birisi kaçacak oluyor diğeri tutuyor. Diğeri taşıyamayacak oluyor diğeri el atıveriyor. Sükunet mi sulh mu ne adı? Bilmiyorum ama. Barışıklar çok şükür şimdilerde. Yıllar sonra durulan ilişkilerden işte. Huyu suyu  birleşen, dolu deli bir ilişki. Karanlıkta korkmayan. Kalabalıkta ürkmeyen. Sessizlikte de gürültüde de şaşmayan. Sıcakta terlemeyen. Soğukta üşümeyen. Varlıkta şımarmayan, yoklukta bunalmayan…

Lakin bir ağrılara geçmiyor ikisinin de ne sözü, ne de sazı. Yetmiyorgüçleri… Ha bi de sevgiye… Sevdaya. 

Ağrı pervasız, vakitsiz, destursuz misafir. Başına buyruk. Çörekleniveriyor rast gele. Bazen akla bazen kalbe. Bazen oraya buraya. Eskiden geceyi beklerdi sade. Şimdilerde iyice yerleşti. Pek sevdi ayaklarımı. Kalıcı da galiba… Gündüz geliyor, gece gitmiyor. Gece geliyor gündüz gitmiyor.Bakalım hoş görücez mecbur. Gelene de git denmiyor ki. Gönderenin hattrı âlî. 

Ha bir de sevgi var. O da bambaşka alem.Hatrı büyük. Çok büyük. Bir ona dayanamıyor. Ne aklım. Ne de kalbim. Buyur ediyorlar. Aralarında bir yere. O da öyle afacan ki karıştırıveriyor ikisini de. Ne ferman dinliyor, ne nizam. Bozuveriyor oyunu. 

Hadsiz yaramaz efsunlu misafir…

Hatrına… 

Hükümsüz kalıyor dünya!