Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz:  Hamdım, piştim, yandım. 

Hz. Mevlâna

• HAMDIM

4.

Daha denizi görmemiştim güzergâhında kara dağlar sıralıydı

Ve inanın bilmiyordum ırmakların nereye aktığını

Küçük derelerin bir ummana su taşıdığını bilmiyordum

Kağşak bir niyetin miskinliğinde kaldı umudum

Yine de kapıları açık tuttum iksir marifetini bekledim

Eşkinci oldum bir çilenin peşinden koştum perişan

Binlercesi de ardımdan geldi pervasızca koşarak

Artık yasımı tutsun mahzun gözlü yetimler ağlayarak

Çünkü ben ne yol olabildim ne de yolcu kimse bana bakmasın

Gül çehreli üç pir giydirsin tövbe hırkasını bana dualar okuyarak

5.

Ferhat dağları deliyordu Şirin bir izdivaç için

Ateşin Aslı’na yanıyordu Kerem elinde bağlaması

Henüz tomurcuğa durmamıştı kalbimdeki gül fidanı

Meramımı söze dökemedim dilim tutuldu sustum

Dudaklarımda donakaldı müstehzi bir tebessüm

Med mi cezir mi evhama kapıldım kimseye soramadım

Belleğimde kaydını bulamadım şimdi ne yapmam gerekti

Onu da bilemedim şifresi unutulmuştu anahtar kaybolmuştu

Mim koymadan kalsın böğrümde müstear hıçkırıklar

6.

Çekingendim mahcuptum davetsiz gelemezdim

Göçküncüydüm kararım yoktu eğleşip kalmaya

Rehin aldı bakışlarımı hiç tanımadığım üç atlı

Dediler bunun sırrını çözmenin bedeli çok ağlamaktır

Kervandaki yükten armağan vereceklerini söylediler

Ihtırıp tülü deveyi bir avuç efsun koydular heybeme

Yedi kat yerin altına sakladım ağu ile tılsımlayıp

Karun’un hazinesi zannedip haramiler ardıma düştüler

Bu yüzden delik deşik ve talan edilmiştir gönlümün mülkü

Oysa hep yanlış mekânlarda aradılar ben de unuttum yerini