Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz: Hamdım, piştim, yandım.    

Hz. Mevlâna                              

1.

İltica ettim sana sığınağım rahmetindir bereketlerle dolu

Senden isterim soframa ekmeği tuzu ve mutluluğu

Naif kalbime aşkı senden isterim sevdan ile donat beni

Firarisi değilim hiçbir çilenin meğer ki senden gelir

Bir tek senin için katlanırım nazına sonbaharın

Adın dilimin ev sahibidir her söyleyişte gülzâr olur

Sadece nasibime talibim itiraz edemem lütfûna keremine

Huzurlu bir güzelliğin şükrünü taşır secdeye varan alnım

Üç melek bana aşkı getirdi gözlerim kamaştı utandım

2.

Bugün ödüncümü vermeye geldim dün olduğu gibi

Yarın yetim kalırım belki tövbe kapısının ilk basamağında

Has bahçeler çağırdı gül koklamanın sevabına kederimi görüp

Ben gideceğim aşkın yüzünü görmek ihtimâl dâhilinde

Ateşte yundum suda arındım yoksa nasıl varırdım yanına

Kâdim bir tanıdıktı sanki aşk âşinasıydım sözlerinin

Cömertliğinden şüphem yoktu güvenimi artırdı gamzeli gülüşün

İzleğine kavuştum hayranlığın aşk oldu gönlüme doğdun

Ay bölündü biliyorsun kimine hüccet oldu kimine hamd

3.

Yel savurdu sel götürdü beni bir hayâlin ardı sıra

Gönül kazanmanın seferine çıktım bulmaya geldim kaybettiklerimi

İnsanın sırrını gönülde bildim insanın sonsuzluğunu

Gönülde bildim Yaradan’ın ulu dergâhını gönül yurdunda

Bildim gönül insan evreninin Kâbe’sidir putlardan temizlenmiş

Gül kokusu bülbül sesi bir niyazım vardı bin gönül sızısında

Öylece durdum tenha köşesinde hüznün halvetiyle

Ötelerden ışıdı huzmesi saltanatlı doğuşlar başladı

Gönül aşkın ateşine Nil’i çevirdi gözyaşı akıtarak

Ahmet URFALI