Aşık Feymani Ağabey’e gitmek üzere yola çıktık.

Önce Osmaniye’ye uğrayıp Ahmet Doğru arkadaşımızı alacak, sonra da Kadirli’ye , oradan da Feymani Ağabey’in yaşadığı Azaplı Köyüne gidecektik.

Yollarda tarihten izler vardı. Yılan Kale, Anavarza Kalesi, Toprakkale yolumuzun üzerindeydi.

1976 yazında Kadirli, Kozan civarındaki tarlalarda çalışmıştım bir müddet. Yalnızdut Köyünde kalmıştık. O tarlaların çoğunda arkadaşlarımızın emeği vardı.

Osmaniye’ye uğrayıp Ahmet Doğru arkadaşımızı aldık. Aşık Feymani Ağabey’in çıraklarından Veysi Hoca’da geldi elinde saz ile.

Türkiye’nin turp ihtiyacının yüzde yetmişinden fazlası bu bölgeden karşılanırmış. Üzerinden geçtiğimiz Savrun Çayı’nda da yıkanırmış.

Bizim Adana’dan arkadaşımız var Prof. Dr. Durmuş Öztürk, Ziraat Fakültesinde öğretim üyesi. Durmuş Bey iyi bir fotoğraf sanatçısı ve çok iyi bir türkü sevdalısı. Geçtiğimiz aylarda onun turp yıkayan hanımların olduğu fotoğrafları gözüme ilişmişti. Maraş’tan buralara gelip fotoğraf çekmişti. Durmuş Bey’i aradım, fotoğraflarını kullanmak için izin istedim. “Adile Hanım’dan türkü dinliyorum” dedi.

“Ilgıt ılgıt esen seher yelleri,

Yazıcıya bildir halimi durnam.

Ah telli durnam yar durnam,

Biz de seyreyledik yüce belleri,

Gurbet ele düştü yolumuz durnam.

Allı turnam durnam durnam,

Telli durnam durnam durnam..”

Bu türküyü dinleyince “sizde turna fotoğrafları da var mı çektiğiniz?” dedim. Durmuş Bey şöyle cevap verdi;

“Turnalar… Allı turnalar…Telli turnalar… Mavi gökyüzünün gülü turnalar… Pervaz vurup uçmaz oldular… Bölük bölük sökün edip gelmez, konmaz oldular… Sazlı, nazlı göllerimiz kurudu, inmez oldular… Kaybolup gittiler… Yâre name götürmez, dosttan, sıladan, gurbetten selâm getirmez oldular. Artık onlar sadece türkülerimizde kaldı. Ancak türkülerimiz… H^lâ esiyor dağların doruklarından, vadilerden, avadan, denizden, köyden, şehirden gelen rüzgârla fısıldıyor, sesini duyuruyor, çığrışıyor… Ozanlarımız, aşıklarımız boz bulanık sel suları gibi coşup çağıldıyor. Henüz şimşekleri durduramadık. Dağların, rüzgârın, dalgaların, ormanın sesini yok edemedik… Onları yaksak ta, kessek te, bombalayıp- patlatıp taş ocakları yapsak ta… Şimşek çakıyor… Rüzgâr esiyor… Yağmur yağıyor… Türkü filizleri; doludan, kardan, yağmurdan, parlayan güneşten, gökyüzündeki yıldızlardan, dumanlı dağlardan, sadık yari kara topraktan enerjisini; çilekeş insanlardan, şırıl şırıl akan kar sularından, bahar çiçeklerinden, mor menevşelerden, boynu bükük sümbüllerden, sarı çiğdemlerden, ruhunu, duygusunu alarak filizleniyor, yeşeriyor… Irmakların, derelerin çağlayarak denize kavuşması gibi heyecanını sevincini yaşatıyor…

Sonsuza kadar…”

Durmuş Bey’in çektiği turna fotoğrafı yokmuş, ben bunu anladım yazıdan.

Ahmet Doğru arkadaşımız öğretmen. Bilsem’de görevli Osmaniye’de. Aynı zamanda Güneysu Dergisi’ni çıkarıyor oralarda.

Ay Adası, Dünya Döngüsü, Aşkın Kaleleri, Yedi Ocak Yangını şiir kitaplarının adları. Kalemi Pusat Bilmek adlı denemeleri ve Zamanın Fethi isimli öykü kitapları var.

Ahmet Doğru bir şiirini Aşık Feymani Ağabey’e ithaf etmiş. Bu şiiri koyalım bugün. Turp fotoğrafları Durmuş Bey’in.

Az sonra da Feymani Ağabey’in yanında olacaktık zaten.

Koyu Derya

-Feymani Ustaya-

Toprak koyu derya ki dalgalanır,

Rengarenk insanla işi coş imiş.

Doğum sahilinden kopan dalganın,

İşi ölüm sahiline koş imiş.

Sabah seherinde günün doğması,

Aydınlığın karanlığı boğması,

Yaşamak, çalışmak, terin soğ’ması,

Zevk ü sefasıyla her şey hoş imiş.

Dost, arkadaş dünya için kıyl ü kal,

Ana baba zorda tutunulan dal,

Bacı, gardaş aynı yönde ayrı sal,

Ağrıya sızıya kalkan döş imiş.

Mal mülk kalmaz, şöhret söner, ün geçer,

Yer sallanır, gök allanır gün geçer,

Daha şuradaydı denen dün geçer,

Dünya saltanatı hepsi boş imiş.

İyi- kötü ben de gördüm çok sene,

Bilmem yaşım ulaşır mı seksene,

Feymani’yle sözüm bir düşse gene,

Dünya gözü ile ukba loş imiş.

Ahmet Doğru

Turpun büyüğü de heybede efendim.