İnsan duygularının birleştiren bütünleştiren türleri var, parçalayan küçülten türleri kezâ.

Şefkat, merhamet, hamiyet, vatanseverlik, tabiat sevgisi… daha doğrusu sevgiye iliştirilmiş her yöneliş, birleşmeye tâkati ölçüsünde hizmet ediyor.

Kin, nefret, haset, hırs, bencillik, korku, kibir, şehvet, gurur, kendini beğenmişlik… gibi olumsuz duygular ise, dikkat edin, mütemadiyen ilgili özneyi tecrid ediyor, muhâtaplarla ilişkilerini zayıflatıyor, ötekileştiriyor.

 Bireysel planda bu gerçek can acıtıyor. Ancak toplumsal planda yaygın hâle gelince bir sosyal zehirlenmeye yol açıyor. * Modern sosyal mühendislik merkezleri, bu gerçeği dost toplumlarda uygularken sevgi temelli temalara meydan açıyor; eğer düşman veyâ bir sebeple kontrol edeceği topluluklara yönelecekse de ikinci şık devreye alınıyor.

Birileri yabancı sermâyeli veyâ bir ötekileştirme siyâseti yaratma gâyeli ideolojik medyaları bu gözle araştırmalı. Hele hele bizde! Dost görünümlü iğrenç medyanın tahrîbâtını hiç bir ordu yapamadı. Orduların yıkımları gelir geçer. Bunların yıkımı sürekli… Aziz milletimize hiç mola vermeden, acımasızca zehir zerkediyorlar… …

Anayasa’nın genç dimağları ve toplumun ruh sağlığını muhâfaza şartı üzerinden bakılarak, devlet kendisine durumdan vazîfe çıkarmalı…

Neyse bu habislerle içimizi karartmayalım… Yûnus’umuz taa asırlar ötesinden ölümsüz reçetesini vermiş: “Aşk gelince cümle eksikler tamam olur!”

Bir sevgi seferberliğine ihtiyâcımız var. Sevgi diline hiçbir nefret söylemi karşı koyamaz.

Sevgide muhâtaplarımıza bir kalıp dayatması da olamaz. Kimsenin farkına, yâni kişiliğine saygısızlık, sû-i kasd imkânı bulunamaz…

Eğer bu toprakların mayası, 13.yy ın felâketli ortamına rağmen sevgiyle karıldıysa, bizde de o rûhun serpintileri varlık sebebimiz olarak faalse, umutsuzluğa mahal olmamalı… Sevgiyle yeniden anlamak! Anlayışlarımızı birleştirici bir muhabbet zemininde yapmak. İsteyen çok romantik bulsun…