İnsanın doğup büyüdüğü yerlerle derin bir bağlantısı var. Bu bağ mânen beslendiğimiz yerlerden birisidir. İnsan memleketine gidince, akrabayı görünce, çocukluğunun geçtiği yerlerde hatıralarını yâd edince rahatlar, hafifler, kendine gelir. O yüzden sıla-i rahimde rahmet vardır, denmiş.

Memleketini, anayı, babayı ve akrabayı keyfî yere ihmal edenler tedirgin oluyorlar. İçlerinde bir tarafları hep eksik kalıyor sanki. İnsan nereye giderse gitsin bu, kendi memleketini görmenin, eş dostla hasret gidermenin yerini tutabilir mi?

İç dünyamız bir vatan duygusuyla teskin oluyor. Bir yere ait olduğumuz hissini duymak güzeldir. Bu, en temelde bizim ait olduğumuz hakikatten kinayedir. Bunu bilmesek de hepimiz mecazdan hakikate yol bulmaya çalışan yolcularız. Eninde sonunda bu sır bir gün çözülecek.

Hz. Pîr Şeyh Şabanı Veli hazretlerine rüyada hitaben “Aslî vatanınıza dönünüz!” emrini düşünüyorum bazen. İnsan asıl yurduna dönmeye çalışan bir yolcu değil midir zaten! Bu manevî emrin üzerine İstanbul’dan arkadaşlarıyla yola çıkan Hz. Pîr, Bolu’da Hayreddin Efendi’ye derviş olup huzurunda on iki sene kalmış. Ardından hilafetle memleketi Kastamonu’ya gönderilmiş.

Demek ki, bu aslî vatan meselesinin bir hakikat yönü var ve biz bunu bir erenin dizlerinin dibinde öğreneceğiz.

Kendi memleketimiz o aslî vatandan kinayedir. Talep edilen şey; şu gurbet diyarında oyalanan, acı çeken ruhun kendi hakikatini anlamasıdır. Bir türlü hatırından çıkaramadığı İlahî kaynağa duyduğu özlemin dinmesidir.

Bu dünya bir mecazlar âlemidir ve burada tefekkür çok önemlidir. İnsanın bir gün döneceği yeri hatırlaması ve elbette tefekkür etmesi gerekir. İstesek de istemesek de zaten her türlü fiil ve sözle o derin hasreti ifade ediyoruz. Çünkü derinden derine aslî vatana duyduğumuz bir özlemi yaşıyoruz. Öyleyse insan sıla-i rahimden yola çıkıp kendi hakikat yolculuğunu da tefekkür etmelidir. Belki böylece hakikat, şu mecaz örtüsünü biraz olsun kaldırır da bize kendi gerçeğimizden bir şeyler söyler.