Ben “yıl” dedim, onlar “gün” dedi…

                                Ben “gün” dedim onlar “dün” dedi,

                                Ben “dün” dedim onlar “son” dedi. 

      Ama Allah var ben hiç “son” demedim. Eğitim yuvalarında yankılanan o ahenkli zil sesi hayatımın her anında yüreğimde yankılanır oldu. Uzak köylerden giyimleri dizlerine kadar buz tutmuş öğrencilerimi hatırlarım sabahın kör vakitlerinde okula gelirken. Bir kömür sobasının etrafında halka olup kendilerini daha doğrusu yüreklerini ısıtmaya çalışan buğday tenli o memleket sevdalısı öğrencilerimi. Öğlen aralarında ellerindeki arasına peynir sıkıştırılmış ekmeklerini ısırırken izlerdim. Akşama doğru köylerine umutlarıyla koşan yüzleri ayazdan çatlak, sevdası özünden yüce pırlanta kalpli canları içim burkularak seyrederdim. Yeni bir sabaha tekrar başlamak üzere sözleşmiş gibi birbirimizden ayrılmaya çalışırdık. Özellikle sabah saatlerindeki 45 dakikalık ilk dersimin ancak 20 dakikasını dersle geçirirdik. Geri kalan zaman onların yüreklerinin ısınması ve anlatacağım konuya ilgi sağlamaları için akşamdan hazırladığım plan doğrultusunda soru cevapla geçerdi. Teneffüs dediğimiz dinlenme süresi için koridora adım atar atmaz arkamdaki seslerin onlardan geldiğini huzurla dinler ve sorularını cevaplamaya çalışırdım. Etrafımda bir sevgi yumağı oluşturan bu değerler beni yaşadığım bütün dünyadan koparır, kendimi onların arzularına göre yönlendirirdim.

     Evet ben bir öğretmendim… Anadolu’muzun ve Türk Dünyasının en ücra köşelerinde soğuk ve köhne sınıflarımı güzelleştiren ve beni yaşadığım dünyaya bağlayan öğrencilerimle. Onlar öğrenirken ben, ben öğrenirken onlar adeta gökyüzüne kuşlar gibi kanat çalardık. Tıpkı ilk öğretmenim Rahmetli İlbeyi Akkoç’un öğrettiği gibi ben de sizlerle bu hayata güçlü adımlar atmak için uğraştım. Hayatımda tanıdığım müstesna öğretmenleri hep gururla izledim. Onlardan çok önemli meslek dersleri aldım. Bir İlbeyi Karipoğlu, bir Asker Kirman, Uzak iklimlerde aynı coşkuyu öğrencilerine aktarmak isteyen bir Tatyana Tsanbunaris, Rebiyye Zerdabi, Şolpan Karsıbekova, Uljan Joldasova, Güleyhan Aqtay, Aynagül ve Salima apaylar, Gülüm Blen, Totı Koşanova, Toktasın Seyitova, Aliya Erkinbekova, Suluvşaş İsmailova, Lezzet Alibekova ve daha nice değerleri hiç mi hiç unutmadım. A,B,C ile birlikte kalem tutmayı ve hayata tutunmayı öğreten bu yüce gönüllü eğitim neferlerine selam gönderiyorum.

      Benimle aynı duyguları ve aynı meslek aşkını benimseyen nice canları da hain pusularda kaybettik karanlık yıllarda. İçimizi parçalayan bu kurşunlar değil de onları benim adıma affetmek için çadır mahkemeleri kuranlar… Asıl içimizi parçalayanlar onlar oldu. Hiç sevgi yumağına kurşun sıkılır mı? Ne yazık ki, bu alçaklıkla da tanıştık bir zamanlar. Okuluna, görevine, sınıfına adeta uçar gibi koşan bu karakteri göğün yücelerinde dolaşan eğitim serdengeçtileri nereden bilecekti kendilerine kurulan tuzaklara takılacaklarını. Merhametli canlara merhametsiz oyunlar sahnelendi bu topraklarda bir zamanlar. Kiminin eşine, kiminin babasına, kiminin çocuğuna acımasız parmakların kurşun sıktığını izledik yıllarca. Hani bir Azerbaycan Türkünün yürek yakan manisinde dediği gibi:

            “Heyet ne şirinsen

             Kim sennen doydu getti,

             Gedenner bu dünyada,

             Gelbini goydu getdi.”

        Onlar kalplerini bu dünyada bırakıp gitti.

        Bize de unuttuğumuzu zannettiğiniz, hainlik sonucu yitirdiğimiz canlarımızı anmak ve içimizdeki yangını daha da harlamak için 2010 da kaleme aldığım aşağıdaki mısraları ve efsaneleşmiş isimleri andığımız o mısraları paylaşmak düştü.

       Ruhunuz şad olsun.

      Cennet otağınıza selam olsun cennet kuşları…!

ŞAFAĞA YETMEYENLERE…

“Fevzi Ateş”im vardı Batman’da batırıldı,

Soğuk kurşunlarla duvarlara çakıldı.

“Nurettinler” nerede yılmayan yürekte mi?

Vefasız diyarda mı üşüyen güneşte mi?

 Ömer Serin, Aydın Yılmaz el uzatır telaşla,

 Heyhat! Boşa bekler, şehit olur Maraş’la.

Sıra Sadettin’de, Nesrin, Cuma Uğur’da

Sıra sıra namlular merhamete pusuda.

Neşe Alten Bismil’e babasıyla varmıştı,

Aylık bile almadan hainlikle tanıştı.

Tunceli’de iki dağ: Bayram-Nurgül Aladağ,

Yıllar geçti, geçmedi içimdeki yara… Dağ…

Eşmepınar’larımdan su içti Sezgin Yolcu,

Gercüş’te kan izi var unutma bizim yolcu!

Numan-Ayşe Konakçı Bismil’den haykırıyor

Cevap verin ey millet? “Bizi kimler vuruyor?”

Yasemin-Bayram Tekin bayrama yetmediler

Betül’ü kucaklayıp cennete yetirdiler.

Kimi tekti, kimi çift, iki yaşında bebe,

Neden katil bulunmaz kime beyniniz gebe.

Ayağa kalk adalet çadırlarda gezinme?

Uşağın ayağında uşak olup da sinme!

Yarın günümüzmüş! Ne günü ey gafiller!

Yüzlerce öğretmenin kanı şafağı bekler.