Türkü türkü çiçeğe durur zaman.
Aşık Veysel söyler;
“Çiğdem der ki ben alâyım” yetmez, “Lale der ki boyum uzun”, devam eder, “Nevruz der ki ben nazlıyım”, “Sümbül der ki boyum uzun” der bitirir.
“Ak pınar yapısına,
Gün doğmuş kapısına,
Eminem çiçek yollamış,
Uyandım kokusuna”
Çiçek yollanır bazen ya da büyütülür sevdayla. “Dam başında sarı çiçek” açar bazen.
Emrah söyler gün doğusundan;
“Dedim dilber yanakların al olmuş,
Dedi bugün başka başka hal olmuş,
Dedim dilber yanakların gül olmuş,
Dedi çiçek soktum, gül yarasıdır.”
Bazen de sarp kayalarda açan, el değmeden solacağı belli olan gül yalnızlığıdır Aşık Davut Sulari’ce.
Bazen de göz izi olur içini acıtan;
“Ey benim bahtiyarim,
Gönlümün tahtı yarim,
Yüzünde göz izi var,
Sana kim baktı yarim”
Ayva çiçek açınca yaz gelir. Ümit çiçeğidir açılan. Çiçeğin açtığı yerde ümitler de canlanır. Dağ dağ çiçek olur bazen;
“Yörü bre Çiçek Dağı,
Sende suna boylum kaldı.
Hep kuşların dönüm çağı,
Bülbülün goncası soldu” diye çığırırız dağ bildiğimize.
Ihlamurlar çiçek açtığı zaman bir başka güzeldir.
Kardeş Karakoç da çiçeklenir bir şiirle;
“Omuzumda sevda yükü,
Yollarda seni aradım.
Beste beste, türkü türkü,
Tellerde seni aradım.
Bahçem çiçek, bağım gazel,
Birleşir ebedle ezel,
Ayırmadım çirkin güzel,
Kullarda seni aradım.”
Aramak da aranmak da güzel efendim.
“Aradığımız şey de bizi ararmış” zaten, Hz. Mevlana öyle söylüyor.
“Belki derdimize çare bir çiçek” demişti Aşık Reyhani de…
Elleri sarmaşık olan, gözlerinde çiçekler büyüyene merhaba…
