Buğdaydan nefese idi yolumuz.

Aşkla nefeslendik.

Taptuk’un kapısında pişmiştik, davamız vardı.

“Ben gelmedim davi için,

Benim işim sevi için,

Dostun evi gönüllerdir,

Gönüller yapmaya geldim.”

Aşkla yandık, aşkla söyledik;

“İşitin ey yarenler,

Aşk bir güneşe benzer.

Aşkı olmayan gönül,

Misâli taşa benzer.”

Canlar canını bulmuştuk, varsın canımız yağma olsundu.

Gönül deniz deniz taştı, sular gibi çağladı;

“Beni bende demen bende değilem,

Bir ben vardır bende benden içeri.”

İçimden geçenleri görecek insanlara söyledim;

“Yar yüreğim yar,

Gör ki neler var,

Bu halk içinde,

Bize güler var.”  varsın gülsünlerdi.

Yaradılanı Yaratan’dan ötürü sevmiştik biz.

“Bir kez gönül yıktın ise,

Bu kıldığın namaz değil.

Yetmiş iki millet dahi,

Elin yüzün yumaz değil.” miydi?

Varlık ta, yokluk ta O’ndandı, o yüzden;

“Ne varlığa sevinirem,

Ne yokluğa yerinirem

Aşkın ile avunuram,

Bana Seni gerek Seni.” demiştik.

Şükrümüz O’naydı.

“Hakk’tan gelen şerbeti,

İçtik elhamdülillah,

Şol kudret denizini,

Geçtik elhamdülillah.”

Kimseye kin tutmazdık biz, ağyâr dahi yâr dı bize.

Sevgiydi işimiz, kendimizi bilmekti.

“İlim ilim bilmektir,

İlim kendin bilmektir,

Sen kendini bilmezsen,

Ya nice okumaktır?”

Vakit tamam olunca yol artık öteyeydi.

“Bu dünyadan gider olduk, kalanlara selâm olsun.

Bizim için hayır dua, kılanlara selâm olsun” dedik usulca.

Molla Kasım’lar hep olmuştu, olacaktı ama biz söylemeliydik;

“Miskin Yunus söyler sözü,

Kan ile yaş doldu gözü,

Bilmeyen ne bilsin bizi,

Bilenlere selam olsun.”

Belki arkamızdan şöyle derler di;

“Bir garip ölmüş diyeler,

Üç günden sonra duyalar,

Soğuk su ile yuyalar,

Şöyle garip bencileyin.”

Bizim sevdamız bir gönüle girmekti.

Hepisinden iyice olanı da oydu.

Sevelim, sevilelim” di. “Dünya kimseye kalmaz”dı zira…

Mehmet Ali KALKAN