Bazen sessizce çekip gidişler de büyük bir başarıdır. Kimseye eyvallahı olmadan makamından, mevkiinden, yaşadığı yerden giden kimseler hayatlarındaki gidiş gelişlere ve gösterdikleri büyük sabra bakılınca belki yapabileceklerinin en iyisini yaptılar ve en güzelini ortaya koydular. Bu, onlar için başarı olarak kabul edilmelidir.

Bu hayat çoğu zaman onu yönetebilmekle ilgili bir şeydir. Kontrolden çıkarmadıkça her türlü sıkıntı ve dert bir yerden sonra insanı kuvvetlendiren bir güç kaynağına dönüşür. Dertsiz bir insan olmadığına göre eninde sonunda hakkımızda verilecek hüküm, derde rağmen bu hayatı nasıl yaşadığımızla ilgilidir.

İnsanların hayatını, neler yaşadıklarını veya çektiklerini dışarıdan anlamak neredeyse mümkün değil. İnsana içeriden bakmak lazım fakat o da büyük bir marifet ister. Böyle insanlar nadirdir ve anlayışları çok derindir. İnsanı içinden anlamayı başarabilenler herkesin içinde bulunduğu dramı hüzünle izlemeye başlar. Yolculuğun herkes için çetin olduğunu fark ederler. Durup dururken birini eleştirmek şöyle kalsın, küçük fakat anlamlı iyiliklerle herkesin hayatına renk katmaya çalışırlar. İnsana bir güzellikle dokunmaya gayret ederler.

Bu hayatta elimizden gelen tek şey bazen küçük bir iyiliktir. Unutmamak lazımdır ki, iyiliğin küçüğü büyüğü olmaz.

Sözün özü sessizce, sakince fakat elinden geleni yapmış biri olarak makamından,  yerinden,  yaşadığı hayattan ve en sonunda bu dünyadan ayrılmak son derece önemli bir mevzudur. Zordur bu. Ama nihayetinde hepimiz bir şekilde kaderin bizi çektiği yerlere gidiyoruz; görünürdeki bahanelerse başlangıçlara sadece birer kamuflajdır. Adına ölüm denilen şeyse başlangıçların en gizli saklı olanıdır. Her güzel başlangıç elinden geleni yapıp da sonunda ona layık olanların nasibidir.