Dağ boyu sevdalar gönül bağında,
Yağmurun sırrını çözmek ne güzel.
Aşk sarhoşu olup can konağında,
Dertleri uyutup sızmak ne güzel.
Kimseler görmesin diye dağ ardına sakladığım sevdalarım vardı benim.
Dağ üstüne dağı koysan dağ olmazdı, bilirdim.
Dağımıza duman çökerdi bazen. Dağı duman olanın, hali yaman olurdu zaten.
Otağ kurdum susayanlar yurduna,
Güç mü yeter ıssız dağın kurduna,
Saklayıp güneşi dağlar ardına,
Ufuklara sevda çizmek ne güzel.
Bir Urfa Türküsü şöyle diyordu;
“Dağıdır yar dağıdır,
Sinemde yar dağıdır,
Başımda gam yuvası,
Dağıtsa yar dağıtır.”
Yardan haber gelmeyince bilirdim ki dağlar kardan ağarmış. Kardan kemer bağlayan da, içimizi dağlayan da onlardı. Ama her zaman gam ortağımızdı bizim.
“Derdin dermanımdır” diye söyleyip,
Mahrem yüreğimden el ister tabip,
Kuş tüyü uykuyu harman eyleyip,
Gecenin koynunda gezmek ne güzel.
Sevdiğimin gece karası gözlerini alıp giderdim uzaklara. “Yokluğun varlık senin” derdim usulca.
Ne ağır yükler olurdu içimde taşıdığım.
Ve ne söyleyemediğim ağır sesler olurdu.
Deniz nefes alır hicran tasında,
Gölgeler kaybolur gün ortasında,
Dinlerken sükûtu arz odasında,
Mısra mısra seni yazmak ne güzel.
Sustukça çoğalırdı içimdeki sesler, kendime kaçardım.
Taş gibi otururdu sessizlik.
Kaşındıkça kanayan yara olurdu geçmiş.
Gelmekle gitmenin arası neydi acaba?
Damla damla can birikir deryada,
Zor gecede yıldız titrer semada,
Yıl üstüne yıl getiren dünyada,
Arzdan arşa aşkı dizmek ne güzel.
“Yükü gönül olunca akıl gemisinin batması da kolay olurmuş.”
Öyle söylemiş bilenler.
