Ülkenin birinde bir hoca vardı

Halk onu pek sever sözün tutardı

Nasreddin deyince sular dururdu

Bir sözüyle türlü işler görürdü

Hocanın sevdiği bir dostu vardı

Makam sahibi eşraftan bir zâttı

Bulunduğu yerde hükmü geçerdi

İşinde âdil ve ehl-i hünerdi

Hoca can dostunu candan severdi

Bir gün görmeyince onu özlerdi

Hocanın aklına bir fikir düştü

“Dost beni sever mi?” diye düşündü

Yanına varıp görmek istedi

Kapıda yâverler yolunu kesti

Dur bakalım hoca, hayırdır böyle

Nerde olduğunu bildin mi hele?

Kapı açılmaz önüne gelene

Destûrunu göster, gir içeriye

İznim yoktur deyu büktü boynunu

Sonra da görürüm, cânım dostumu

Nice bir vakittir bekledi öyle

Dostu görmek kolay olur mu söyle?

Düşünüp dururken göründü dostu

İşaret eyleyüp gösterdi postu

Hal hatırdan sonra sohbet başladı

Türlü konulardan bahis açıldı

Sözünü getirdi hoca ölüme

Anlattı derdini âh çeke çeke

Dostum, dedi sana vasiyetim var

Senden önce canum alırsa Settâr

Birikmiş az miktar vâridâtım var

İsterim kabirde olsun bana yâr

Ona sen sahip çık kıymetini bil

Almak isteyene hayrât-ı sebil

İhtiyacı olana ver sen bunu

Bilirsin bu işin doğru yolunu

Eylemesin Rabb’im mahşerde rezîl

Kurtulurum hayrım olursa kefil

Hocanın diyeceği bitmemişken

Dostunun gül yüzü değişti birden

Bana hiç yükleme böyle bir yükü

Benim önemli işlerim var çünkü

Dostun yükü ağır, işleri çoktu

Hoca sözü kahır, lafları boştu

İzin aldı hoca evine vardı

Günlerce düşündü hayale daldı

Dostunun sözünü bir hikmet bildi

Hikmetin özünü bilmek diledi

Onu üzen dostun sözü değildi

Dosta dostun işi hiç yük gelir mi?

Kendini dostunun yerine koydu

Ben olsam ne yapardım? diye sordu

Dostu, “senden evvel ölürsem” dese

Cümlenin ardını hiç söylemese

“Ölürsem” lafını duyduğu anda

Sus hele azîzim can var karşında

Bu can ölümüne nasıl dayansın?

Bu sözleri duyan kulak kapansın

Yokluğunu düşünmek zulümdür dosta

Biz böyle görmüşüz canımız feda

Severek vermeyen dosta canını

Bulabilir mi hiç dilde Cânân’ı

 El-Vedûd sevmeyi vird etmiş bize

Sevgiyle düşmanlar gelmiştir dize

İnsan sevmeseydi bilmem n’olurdu?

Hakk’ı seven halka kurbân olurdu

Verdikçe çoğaltır sevgiyi Rabb’im

Herkesi sevmeye kâbildir kalbim

Dost beni sevmese yine severim

İsterse yoluna canım sererim

Kahrı da lütfu da hoştur görürsen

Eziyeti sefâ kıymet bilirsen

Gel Nasreddin sen de bunu böyle bil

İncinen incitenden olurmuş zebîl

                                    Sevil DAĞCI