İnsan hayatı oldukça basit bir seyre sahiptir. Doğumla ölüm arasında geçen zamanı trajik hâle getiren çoğu zaman olduğumuz yerle beklentiler arasındaki uçurun ve bu hayatta neyin değerli olduğunu teşhis edememektir.

Dünya bir gün çekip gittiğimiz bir yer olduğuna göre onun kıymeti de hayatımızda yok oluşuyla sınırlıdır. Ölümle beraber dünyayla bir işimiz kalmadığına göre bizi bırakmayan, varoluşumuzu besleyen şeylere yönelmemiz gerektiği açıktır.

Hayatı karmaşık hâle getiren şeyler de tam da burada başlamaktadır. Yok olacak, bir gün elimizden çıkıp gidecek şeyler bizi yanıltmaktadır. Bir yandan da gide gide maddeye, makama, şöhrete tutkunluk başlamaktadır. Burası insan için trajedinin başladığı yerdir. Artık bu insan bir döngünün içine hapsolmakta ve kolay kolay mutlu olamamaktadır. Halbuki onu mutlu kılacak şeyler basitliğin ve sadeliğin içine gizlenmiştir.

Hayatın işleyişi oldukça basittir. Bu bir yerden sonra mutluluğu elde etme yollarının da çok kolay olduğu anlamına gelir. Mutluluk dediğimiz şey elimizdekinin kıymetini bilip bu hayatı onlarla en derin ve en güzel şekilde yaşamakla ilgidir. Halbuki esası yokluk olan varlık, mutluluğun olmazsa olması gibi algılanmaktadır. Bu bir yanılgıdır. Esasında böyle hisler, maddileşen insan hayatının yapay bir şekilde ortaya koyduğu mahrumiyet hissinden doğmaktadır.

Meseleye bu noktadan bakınca herkes bir şeyden mahrumdur. Herkesin kendince eksiği veya fazlası vardır. Bu da kendini en çok maddî olarak göstermektedir. Halbuki eksiğimiz ve açlığımız manevîdir.

Madde kaybolur, değişir, dönüşür. Elimizden gidenler bir bilgiye, tecrübeye, hikmete ve ibrete dönüşüyorsa o kayıp değil kazanç sayılır. Elimizdekilerle bir şeyin en iyisini yapmak, bu hayattaki en büyük zenginliklerden birisidir.

Bu yüzden mesele; bir şeye sahip olmamak değil, bizi bir türlü bırakmayan ve şu dünyanın da kaotik ortamından beslenen yapay bir mahrumiyet hissidir. Halbuki insan dışarıda bulamadığını biraz da içeride aramalıdır.