Nilgün DAĞ

Kimi kalbiyoruyor, kimi akıl karıştırıyor. Bazısı rahmet, bazısı zahmet. Kimi katre, kimi umman. Bir kısmı hâl ve gönül ehli; çok azı insan kere insan; çoğunluğu ham ve çiğ. Kimi üretmede mahir,kimi tekaütlüğe gün sayar hâlde.Kimi, müdanasızlığıyla maruf; kimi de zıddıyla kaim. Kimi nisyan ehli, kimi isyana meyyal. Kiminin “insanlığı” güzel; ama yaşamayı beceremiyor. Kimininse bir değer çanağı yok ama inle cini peşine takmada üstat. Bazısı, uyum’un konforunda ılıyor. Bazısı, geçmişi ve geleceği cem edişiyle su gibi akıyor. Kimi talâkat ve belâgatıyla dikkat çekiyor, kimi de kitap yüklü merkep oluşuyla hayretlikten seçmece… Bazen hepsi ayrı bir insan, bazen de hepsi bir insan… 

Bazısı, bilinçaltından sesleniyor dünyaya; bazısı, yarın’da yurt tutuyor. Biri, duygularla kamçılanıyor; diğeri, hayatı gömüyor. Biri, dünyayı on derecelik açıyla görmenin kusurunu yaşıyor; diğeri ise görme’nin konforunu. Kahir ekseriyeti, savruk bir şuursuzluk içinde sendeliyor; hayatın döngüsü içerisinde aynı ritimle yol alıyor; aynı kafada, aynı davranış biçimini takip ediyor; aynı tümseği siper ediniyor; aynı makamda gülüyor. Her bakımdan mutluluğu tatmış, umur görmüş, sevmiş sevilmiş olanı arasan yok. Büyük çoğunluk hâlâ hiçbir bakımdan “insan”!…

İnsan ol’mak zor!

İnsan kal’mak daha da zor!

İnsan gibi yaşamak en zor!