Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz:  Hamdım, piştim, yandım.  Hz. Mevlâna 

• HAMDIM

1.

Çok hazinelerimi çaldırdım güpegündüz aydınlıkta

Bundan ötürü sürüklediler hayallerimi uzun yollarda

Bir sırtlan sürüsüydü kanımın izini takip eden yalayarak 

Hezimetlerle yenildim kaybettiklerim küllerinden canlanmadı

Her yenilgimin gurbetinde saklıydı masum bir mâsiva

Hil’atımı çıkardılar sırtımdan bir kör kuyuya attılar beni

Yusuf değildim olamazdım ayna tuttular yüzüme 

Kanlı bir gömlek götürmeyin babama deyip yalvardım

Bir anka kulağıma fısıldadı sabret sabret 

Güvercin donuna girip uçmalıydım yıldızlara

2.

Ne Buda’nın boşluğa bakan gözleri dindirebildi içimdeki fırtınayı

Ne Brahmin’in ruha serinlik veren Vedaları

Varsın yansın yüreğim bir Zerdüşt ateşinin alevinde

Gölgesini gezdirirken Haç’ın üstünde acemi bir Mecusi

Bir papazın kırçıl sakalını yalasın Kimera’nın kuyruğu

Sonra Keops piramidine taş getiren işçilerden değildim.

Ama yazan kimdi adımı listenin en başına

Ben başka bir yerindeydim zamanın ve mekânın 

Esrik bir şaman başıma vuruyordu tokmağını 

Bir tapınak sunağındaki adağın kanı sıçradı celladın yüzüne

3.

Bir fetret karanlığının bilinmezliğinde geziyordum başıboş

Nevmit nöbetlerinin depreminde sarsılırken benliğim

Yeni duvarlar örüyordu gurur eski hapishanesine

Aşkın mahfuz simasını aradım hep elâ gözlerde

Eğnime saplanan bir ok gibiydi baykuşun sesi yine uyanamadım

Sahi insanlar hangi dilden uğunur hangi dilde ağlar

Daha borcum kaldı ise kedere yeni figanlar getirdim

Haydi batırsın artık hançerini ben hazırım acılara

Aşktan bir kefenle gömsünler gül suyuyla yusunlar beni

Türkistanlı üç derviş söylesin bu ölümün sagusunu 

Ahmet URFALI