Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz: Hamdım, piştim, yandım.

Hz. Mevlâna                               

B- PİŞTİM 1

1.

Pişmeye geldim can ocağında aşk ateşiyle pişir beni

Hazırladım yüreğimi görkemli dönüşlerin şafağına

Her bedele razıyım demirci körüğünde harlayan çıvgın yalaza

Fırtına dindi gün ışığı değdi mor dağların doruğuna

Uzatmış başını bir çiğdem tevazu ile boynu bükük

İhram giydim tavafım aşk üzredir bunu senden öğrendim

Yürüdükçe aydınlığı yaklaştı ufkun doğan güneş midir yoksa sen misin

Bir el gel dedi gerisini anlamam çok heyecanlandım

Tutun elimden Yesevî ocağının uluları Belh’in  bilgeleri

2.

Ümmi bir gezginim bilgiçlik taslayamam hiçbir şey hakkında

Ne sürüngenlere özendim ne uçanlara insandım ben

Serzenişte bulunmadım merhamet dilencisi de olmadım

Tasvir edemem dün rüyamda gördüğüm gökkuşağını

Leylâ’yı solgun duruşundan tanıdım Arabistan çölünde

Ama ben Züleyha’ya âşık yedi gençten biriydim

Akrepler içimdeki zehri çekip alınca benden

Sevmeye başladım hasmımı bile kin önceki gün ayrıldı bu ülkeden

Şems gel artık güneşinle aydınlat karanlığımı

3.

Ben ney’den dinledim ayrılığın hikâyesini can kulağıyla

Bir vatan hasretiydi sesi üfledikçe ateşe dönüşen

Sonra ağlayan inleyen ve feryat eden bir nefes

‘Sırrım feryadımdan ayrı değil’ sözüneydi itibarım

Âşıkın öptüğü başpârenin üstünü aşkla mühürledim

Çilesine hû çeksin artık her olgun insan gibi ney

Aşkın ebedi soluğudur dolaştıkça şafakların söktüğü

Bunu belletmem gerek yarın sabah bütün insanlara

Gece yıldızlardan ışık sağdım hep yanımdaydı kutb-ı nây