Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz: Hamdım, piştim, yandım.
Hz. Mevlâna                              

B- PİŞTİM 2

4.

Bildim insan sözünde gizliydi dilinin altındaydı anlamı

Ben söz söyleyemem karşında izin vermezsen Pirim

Halimi arz edemedim kendimi sorguya çektim

Yüreğimin duldasında bekledi çekinik bir utanmayla söz

Nazar kıldı Hünkâr çıktım fildişi kulenin hazine odasından

Çöğgün bir teessürle suskunluğumu şerh etti ulu bir koca

İkrarım ve ahdim henüz söyleyemediklerimin içindeydi

Evvel kelâmdı âhir kelâm telâffuz edildi hayr lisanında

Yağmur yağdı Hüsamettin yazmaya başladı güller ışıdı

5.

Korkutmayan kolaylaştıran seçilmiş elçi cesaret verdi dilime

El açtım sözümle ulaştım Tanrı’ya biraz ezik biraz pişman

İnsan yalnızlığında başladı söze ihya oldu gönüller bir bir

Mavi derinliğinde dünya fethedildi sözün güzelliğiyle

İlhamını vahiyden alan hiçbir söz ürkütmedi ve yakmadı

Asude bahar ikindilerinde açtı yediveren gülleri söz gibi

Ve tesirinden sözün gözyaşı düştü yaprağına sanki bir çiğ tanesi

Söze simurg olmak istedim ötelerden müjdeler getirmeye

Bilgimi sözümden ölçmek için beni çağırdı Horasanlı üç eren

Kelimeler yetmeyince ve dilim dönmeyince anlatmaya

İmdada çağırdım can çalgısını mutriban geldi

İlk insanın cennetten getirdiğini öğrenince güzel sesi

Meftun oldum bahar dalında şakıyan bülbüle

Rebabın her telinde feryat ederken aşkın dili

Gökyüzünün dönüşünden aldı ahengini tanbur

Lâleler kudüm çaldı yaseminler oyuna kalktı

Kopuz mızrabını bekledi nazlanmadan verdi nağmesini

Haydi, Hamza Dede üfle ney’e semâ başlasın Yâ Hû