Üç sözden fazla değil bütün ömrüm, üç söz: Hamdım, piştim, yandım.    

Hz. Mevlâna                               

C- YANDIM – 2

4.

Kışkırtılmış bir hırs eteğimi tutmaya çalışıyordu hâlâ

Oysa ben kaç zaman önce gittim başka bir âlemin içine

Andımın işaretini gagasında taşıyordu muzaffer bir ebabil

İlk defa bir yarasa mağarasından geçtim ürpermeden

Rüzgârın sesini dinledim çağrısını işittim aşka dair

Metruk serzenişlere memur kıldılar beni sır kâtibi olarak

Coşkunluğumun tanığı ırmak mehtabı taşıdı üstünde gece boyunca

Lâlenin mezmurunu okuyordu yıldırım yanığından çıkan tütsü

5.

Semender değildim pervaneler beni düşürdüler yangınların içine

Çevganında kaldım ulu fermanın bir zeval vakti

Sonra uzaktan gördüm elleriyle kalbini söken adamı

Bir yükten mi kurtarmıştı kendini yoksa Ağrı’mıydı sırtına sardığı

Gamsızlığını söylediği türküden anladım ıslık çalıyordu bakanlar

İsrafil’in Sur’u ile irkildim çoğalt merhametini diyordu

Yatalak bir arıya gülbang okudum demine devranına Hu

Kim kimde saklıydı bunu öğrenmeye geldim uzun yolları aşıp

Sahi hangi gömüde bulunmuştu insanın gizini anlatan yazıt

6.

Şifresini toprağa fısıldadı yağmur artık saklamaya gerek yok

Benim bildiğimi anlamış olmalı cümle nebat gülümsedi

Beni kendin de ara derdin her karşılaşmamızda vurgulayarak

Ben önce toprağı dost edindim sonra bitkilere ve seni

Dün gece yarısı yüreğimde bir çiçeğin varlığını duydum

Evet senden başka kimse giremezdi izinsiz

Bu sevabın hoşnutluğunu güneşin ışıldamasında gördüm

Seninleyim sendeyim bunu bir başlangıç saydım denize açılmaya

Sabahın kuşları indi bahçeme güvenli ve mesut ötüşlerle

Şafağın fecrine çıktı Oğuz’un üç cihangiri atsız pusatsız

Ahmet URFALI[i]

[i] Eğitimci, Eğitim Yöneticisi