Derman aradım derdime,
Derdim bana derman imiş,
Burhan aradım aslıma,
Aslım bana burhan imiş.

Sağ u solum gözler idim,
Dost yüzünü görsem diye,
Ben taşrada arar idim,
O can içinde can imiş.

Öyle sanırdım ayrıyem,
Dost gayridir ben gayriyem,
Benden görüp işiteni,
Bildim ki, ol cânân imiş.

……..

Gel ey gurbet diyârında, esîr olup kalan insan,
Gel ey dünyâ harabında, yatıp gâfil olan insan!

Gözün aç, etrâfa bir bak, nice beğler gelip geçti,
Ne mecnûndur bu fâniye, gönül verip duran insan!

Kafesde bülbüle şeker, verirler fakat hiç durmaz,
Aceb niçin karâr eder, bu zindana giren insan!

Ne müşkil olur gafletde, kalıp hiç inanmayıp,
Ölüm vaktinde Azrail, gelince uyanan insan!

Kararmış gönlün ey gâfil, nasihat neylesin sana,
Taştan katı olmuş kalbi, öğüt kâr etmiyen insan!

Aklını başına topla, elinde var iken fırsat,
Sonsuz azâb çekecekdir, (Adam sen de) diyen insan!

Niyazî bu öğütleri, ver önce kendi nefsine,
O gün kurtulacak ancak, kulluğunu yapan insan!

………..

Nadanı terk etmeden,yaranı arzularsın

Hayvanı sen geçmeden insanı arzularsın

Men arefe nefsehu kad arefe rabbehu

Nefsini sen bilmeden Sübhan’ı arzularsın

Sen bu evin kapusun henüz bulup açmadan

İçindeki kenz-i bipayan’ı arzularsın

Taşra üfürmek ile yalınlanır mı ocak

Yönün Hakk’a dönmeden ihsanı arzularsın

Dağlar gibi kuşatmış benlik günahı seni

Günahını bilmeden gufranı arzularsın

Sen şarabı içmeden serhoş-u mest olmadan

Nicesi Hak emrine fermanı arzularsın

Cevzin yeşil kabuğunu yemekle tad bulunmaz

Zahir ile ey fakih Kur’an-ı arzularsın

Gurbetliğe düşmeden mihnete sataşmadan

Kebap olup pişmeden büryanı arzularsın

Yabandasın evin yok bir yanmış ocağın yok

Issız dağın başında mihmanı arzularsın

Ben bağ ile bostanı gezdim hıyar bulmadım

Sen söğüt ağacından rumman’ı arzularsın

Başsız kabak gibi bir tekerleme söz ile

Yunus’leyin Niyazi irfanı arzularsın