ÇANAKKALE’DE
Çanakkale Şehitlerimizin ve şanlı Gazilerimizin aziz hatırasına ithaf…
Varlığın yolunda, ey aziz vatan!
Ne canlar verildi Çanakkale’de…
Onlar ki ölmedi koynunda yatan,
Şehitler dirildi Çanakkale’de…
Yıl 915, yer: Çanakkale,
Kırlarda çiçekler, tomurcuk lale…
Bu ne Garbî afet, koptu velvele,
Künyeler soruldu Çanakkale’de…
Kıyamet mi koptu, sûr mu üflendi?
Ya Rab, bu ne afet, gökleri deldi!
Yeryüzünün altı üstüne geldi,
Bağrımız yarıldı Çanakkale’de…
Vatan baştan başa ahı figandı,
Od tutan sineler yandı ki yandı…
Bir millet tek vücut oldu, uyandı,
Kıyama duruldu Çanakkale’de…
İlkbahar döndü mevsimler güze,
Serpildi serviler bayıra, düze…
Cephede düşmanla geldi göz göze,
Etten set örüldü Çanakkale’de…
Tomurcuk çiçekler koptu dalından,
Vurulup göğsünden ya da alnından…
Ayrıldı üç günlük taze gelinden,
Cepheye sürüldü Çanakkale’de…
Henüz gençlik baharının başında,
Boy atan fidanlar on beş yaşında…
Vatan için vuruştular koşunda,
Toprağa serildi Çanakkale’de…
Şehitler düştükçe bir bir toprağa,
Sağ kalan sarıldı şanlı bayrağa…
“Ya Allah!” diyerek kalktı ayağa,
Alnından vuruldu Çanakkale’de…
Yedi düvel yedi koldan saldırdı,
Koca Seyit düşmanları yıldırdı…
İki yüz on beş okka[1] gülle kaldırdı,
Mucize görüldü Çanakkale’de…
Zaman yoktu düşünmeye, durmaya,
Vinç dağılmış, mecal yoktu kurmaya…
Nişan aldı Ocean’ı[2] vurmaya,
Zincirler kırıldı Çanakkale’de…
“Kim?” diye sorarsan: Koca Seyit’i,
Her ana doğurmaz öyle yiğidi…
Ecdadından almış vatan öğüdü,
Süngüye sarıldı Çanakkale’de…
Sözün, ifadenin bittiği yerde,
Canların ölümü tattığı yerde,
Binlerle güneşin battığı yerde,
Maksuda erildi Çanakkale’de…
Onlar vatan için serden geçtiler,
Anadan, atadan, yardan geçtiler…
Hak yolunda bütün vardan geçtiler,
Bir vatan kuruldu Çanakkale’de…
Abdulkadir İNALTEKİN, Berlin, 2010
http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=62oquE_nz7Q&feature=endscreen
Dipnotlar
[1] 1 okka = 1283 gr. Milli kahramanımız Koca Seyit’in beden gücüyle kaldırdığı top güllesi 215 okka = 275,845 kg.
[2] İngilizlerin, “derya” ismi verdikleri “Ocean” savaş gemisi, Koca Seyit Onbaşının, Kilitbahir (Eceabat-Çanakkale) cephesinden attığı 276 kiloluk top güllesi ile batırdığı savaş gemisi.
Bu şiir, Kafkas Üniversitesi’nin, Sarıkamış Şehitleri’nin 11O. yıldönümü anısına düzenlediği Uluslararası “Kar Gülleri” şiiri yarışmasında ikincilik mükâfatına layık görülmüştür…
KAR ÇİÇEKLERİ
(Sarıkamış şehitlerinin aziz hatırasına ithaftır)
Kök saldı toprağa, sonsuza kadar;
Zemheride açtı, kar çiçekleri.
Bu ıssız diyarda ölümü tadar,
Bu karlı dağların mor çiçekleri.
Geçitler bağlandı, kardan geçilmez;
Sevda kara ise, yardan geçilmez.
Bu dağlar serhattir, burdan geçilmez;
Gel de bu dağlardan der çiçekleri.
Virane bağların bahtsız gülleri,
Tipi, ayaz, boran kesti yolları.
Bu garip diyarın garip elleri,
Bastı sinesine, ter* çiçekleri.
Hangi diyarlardan çıktılar yola?
Evlad-ı ıyali baktılar yola.
Yıllarca gözyaşı döktüler yola,
Bekledi yollarda yar, çiçekleri.
Vatansız kalanı yurt yer, bitirir;
Sağalmaz yarayı kurt yer, bitirir.
Yiğidi içerden dert yer, bitirir;
Serdengeçtilere sor çiçekleri.
Kimi bu vatana borcunu öder,
Kimi de boynunda borç ile gider.
Bu yerler, bu gökler şahadet eder:
-Onlar bu vatanın er çiçekleri!-
Arif olmayanlar piri bilmezler,
Sarraf olmayanlar dürü bilmezler,
Cahiller güldeki sırrı bilmezler;
Sorsan ot zanneder kör, çiçekleri.
Her nefes bir feryat oldu içimde,
Bir asır yığıldı, kaldı içinde.
Doksan bin gül fidan öldü içimde;
Bir ömür saklarım sır çiçekleri.
Asırlar geçecek, Sarıkamış’ta,
Çiçekler açacak, her mevsim kışta.
Her yolun başında, düzde, yokuşta,
Yenide yeşertir yer çiçekleri.
Her şeyi arkada koyup gittiler;
Kıyılmaz olana kıyıp gittiler.
Şehitlik tacım giyip gittiler;
Götür, al sancağa sar çiçekleri…
Abdulkadir İNALTEKİN, Bertin 2024
***
- Henüz açmış, körpe, taze
