Osman Çakır Ağabey şunları yazmıştı;
“Mehmet Ali Kalkan nerede bu üzümün türküleri. Mesela “Antalya’nın mor üzümü/severler boyu uzunu”, “Bağa girdim bağ budanmış/ bağa bülbül dadanmış”, “Kara üzüm habbesi”, “Evlerinin önü üzüm asması”, “Tevekte üzüm kara/ Salkımı düzüm kara” ….. uzar gider dinlenesi…”
Elbette bu üzümün türküleri de vardı şiirleri de.
“Bağında üzüm kaldı,
Yemedik gözüm kaldı” derdik sevdiğimize.
“Cevizin yaprağı dal arasında,
Güzeli severler bağ arasında” idi bilirdik.
Gerçi;
“Bağa vardık nar için,
Gül kopardık yâr için” diye iç geçirirdik.
Asmalar dallara mı kol uzatırdı acaba sadece? Evlerinin önündeki üzüm asması da neydi ki?
“Bağ ayrı bostan ayrı,
Olamam dosttan ayrı,
İnsanoğlu yaşar mı,
Kalsa nefesten ayrı.”
Yaşamazdı elbette. Sevdaya nefes almak ne güzeldi.
Deli gönlün feryat etmesi boşunaydı. Muhlis Akarsu da şöyle demişti;
“Akarsu bülbüller ötmez bağımda,
Dumanlar eğlenir gönül dağımda,
Aşk ateşi yanar oldu bağrımda,
Yanmış yüreğime kar olamazsın…”
Murat Çobanoğlu da “Neyine güvenem yalan dünyanın” derken neler yaşamıştı acaba?
“Çobanoğlu yaram döndü çıbana,
Kurduğum bağlarım oldu virana,
Kardeşi Yusuf’u attı zindana,
Kaderi Mısırda kul etmedi mi?”
Mesnevi’de anlatılır ya;
Bir miktar para geçmiş ellerine, birisi engür alalım diyor, diğeri ineb, öteki üzüm, en sonuncusu da istafil. Anlaşamayınca kavgaya başlarlar, oysa hepsinin istediği üzümdür.
Halil Karabulut Ağabey de şöyle bitirmişti şiirini;
“Halil der ki misal üzüm,
Küme küme dizim dizim,
Ayrı gayrılık ne lüzum,
Sapımız bir dostlar bizim.”
Daha üzüm yaratılmadan sarhoş olanların yaşadığı dünyada bizi sıkmak isteyenlerin niyeti şıra yapmak mı, pekmez yapmak mı, sirke yapmak mı, şarap yapmak mı bilinmez.
Yerden göğe düşmüşüm,
Gâh doluyum, gâh boşum,
Bir üzümle sarhoşum,
Bağa gücüm mü yeter?
Osman Ağabey Ankara’da yaşıyor. “Ankara’nın Bağları” da var ya.
Biz türkü dinleyelim efendim.
