Bu dünya bir değirmendir, döner durur.
Her geleni öğütür, zamanı belli olmaz.
Dünya alımlıdır ama gelimli- gidimlidir elbet.
Büyük- küçük insanoğlu yerle gök arasındadır.
Baktığımız yüzlerde yol izleri görürüz.
Gâh batağa dönmüş bir çamurda, gâh sevgi mayalı bir domurda ya da bir gül domurundadır.
“Yarın” dersin, “bir ay sonra” dersin, “gelecek sene” dersin… Bir bakarsın ki yarın olmaz.
O musalla taşına uzatıldığında bir namazlık saltanatın olur ancak.
Sonra eller üstünde “Sessizlik Şehri”ne götürürler ve bırakıp gelirler, yalnız kalırız.
Mesele toprağa temiz dönmektir.
…
Yâr Yüreğim Yâr
Benim yârim gelişinden belliydi.
Gözleri bir uçurumdu ki düşmekle bitmez.
“Öyle bir özle ki buldun mu gerçekten bulmuş olasın” demişler.
Ben öyle özlerdim işte.. Özlemim deniz deniz büyürdü.
Mayasında altın vardı, o yüzden başımız tâcıydı benim.
Efkârıma hasret düşerdi gün gün.
Hasrette vuslat gizliydi.
Gölgelerini tuta tuta kararırdı dağlar.
Geceler yıldız yıldız uzar giderdi.
Seher yeli beni bilirdi.
O benim türkü türkü ışığımdı.
…
Gönlümden
“Gönül Çalab’ın tahtı,
Gönül Çalab’a baktı,
İki cihan bedbahtı,
Kim gönül yıkar ise.” diyor Koca Yunus.
Döne döne gelir sevda..
Döne döne alır götürür bizi uzaklara.
Bütün uzaklar yakın olur, ya da yakınlar uzak.
Yüreğimizin kanadı kırılır.
“Elif hiç bir mahreç ile hecelmez,
Aşıklar yorulmaz, dünya dincelmez,
Ömür geçer amma gönül kocamaz,
Yüz yaşında bile meydan gözetir” demiş doksan yaşındaki Nihani Baba.
Yolcu uzak olduğunda gönlümüzle dertleşiriz için için.
Irmaklar başını taşa vurur, taş susar.
Konuşan ırmakları denizle sustururlar.
Gönül denizdir…
