Şehitlerimiz İçin

Ben Yemen ağıtlarıyla büyüdüm. Dedem Yemen gazisiydi, gidip de dönebilenlerdendi. Dedemin ağabeyi de Yemen’de şehit olmuştu. Dedem her gün makamıyla Yemen ağıtlarını havalandırırdı:

Aman ana… Canım ana
Sütün emdim kana kana
Ben Yemen’e gidiyorum
Helal eyle sütün bana

Dedeme sorardım: – Sen de helallik aldın mı? Elbette almıştı. Dedemin helallik aldığını bildiğim hâlde niçin sorardım? Onu bilemiyorum.

Evimizin önünde çifte pınarlar
İçerler suyunu beni anarlar
Yemen’e gideni ölü sayarlar
Yemen çöllerinde kaldım ağlarım

Dedem Yemen’e giderken gerçekten ölü mü sayılmıştı?

Anneler çocuklarını, canlarından aziz bilirler. Oğullar ‘’ Doru attan inmez iken’’, Yemen’e yayan giderler.

Uyan İsmail’im uyan
Uyan da yastığa dayan
Doru attan inmez iken
Uzun yola gittin yayan

Mehmetçik’e hava değişimi verilse de, o görevinin başından asla ayrılmaz.

Yemen kuşu ötmem demiş
Lale sümbül bitmem demiş
Tebdil hava gelen kardeş
Ben evime gitmem demiş

Mehmet Kaplan, Mehmetçik’e seslenir ; ‘’ Bir kardeşin uzakta şehit düşerken sen beride, diri, dimdik durur, etrafa sakin ve gösterişsiz bakardın. Kayalar ortasında terk edilmiş Mehmetçik, hayatına karışmış, kaya gibi sağlam vücutlu, sağlam ruhlu insan, seni ancak kayaların dili ile anlatmak mümkün.’’

Biz, kayaların dilini biliriz. O dilin acısı yüreğimizi kanatır, şiirimizde dize olur, dizelerde övülür Mehmetçik. Onlar, bizim övüncümüz, kıvancımızdır.

Çehreleri yağız kaba yel yanığı
Bozkırın tozudur gözlerindeki bulut
Derininde kökleri toprağın gök meşeler gibi

İstemeyi bilmezler boyunlarındadır azık torbaları
Verilene şükrederler dilleri duadadır
Sade görünürler çıplak gözle bakınca
Lakin bir ihtişam gizlidir içlerinde

Ve kükremiş aslan olurlar gazaplarıyla
Gözyaşları yürekleri damlatırlar da sessizce
Acizlik sayarlar zor karşısında ağlamayı
Yiğitliklerini götürürler Anadolu’dan sınır boylarına

Alınca şehitlik haberini anaları
Bedende göğüs daralır can evinde ruh
Ve bir söz dökülür dudaklardan Vatan sağ olsun

Kayaların dili, şehit analarının ağıtlarıdır. O ağıtlar, Anadolu bozkırına dikilmiş şehit anıtlarıdır:

Çayın kıyısında biter yosunlar
Vücudunu gül suyuyla yusunlar
Kıyıp da mezara nasıl koşunlar

O aslanlar için Türk’ün Ebedi Başkomutanı Atatürk, Büyük Zafer’in hemen ardından 1924 yılında şöyle der: “Türkiye Cumhuriyeti yalnız iki şeye güvenir. Biri millet kararı, diğeri en acıklı ve en güç şartlar içinde dünyanın takdirlerine hakkıyla lâyık olma niteliğine kazanan ordumuzun kahramanlığı” Çünkü, kahramanlık erdem, cesaret ise, insanda manevi bir kuvvettir. Kahramanlık ruhu kişiye milletinden intikal eder. Bir millet yapısı itibariyle kahraman değilse, içinden çıkacak birkaç yiğitle dünya üzerinde özgür yaşamak imkânını bulamaz veya özgürlüğü tehlikeye girer.

Bizim kahramanlarımızın adları özeldir:

Yiğitlikleri atalardan miras
İmanları Kutlu Elçi’den emanet

Adı efedir
Bahadırlığın yıldırım olup çakmasıdır düşman üstüne
Adı ededir
Yeni destanların yazılmasıdır alnındaki ışıktan
Adı dadaştır
Görkemli dağların kardeşidir başı dumanlı
Adı uşaktır
Bir hasrete çırpınmasıdır sevdasıyla Karadeniz’in
Adı seymendir
Anadolu’nun ortasından bir tan ağartısıdır yeryüzüne
Adı zeybektir
Duruşu ilham verir her bakışta efsanelere
Adı yarendir
Dostluğu güvenlidir dar zamanlarda gelir
Yiğitlikte tektiler
Hepsi de Mehmetçik’tiler 

Kahramanlar haykırır; Sur’dan, Cizre’den, Nusaybin’den, Silopi’den…

En zor zamanlarda er meydanında
Duruşumuz varsa bu vatan bizim
Kınından çıkınca gazi kılıçlar
Vuruşumuz varsa bu vatan bizim
Denizleri geçip dağları aşıp
Yarışımız varsa bu vatan bizim
Bir baştan bir başa kutsal toprakta
Karışımız varsa bu vatan bizim
Zaferler yolunda dostça birlikte
Varışımız varsa bu vatan bizim

Sonra Dağlıca’dan şehitler gelir, Albayrağa sarılmış. Ve şehitlerin yiğit arkadaşları gözyaşlarına içlerine akıtır. Şimdi yürekler örsle çekiç arasında dövülür. Söylenen Dağlıca Marşı mıdır, Dağlıca ağıtı mıdır?

Sana sıkılan kurşun
Ciğerime saplanır
Bilmem bu acı nasıl
Yüreğimde saklanır

Can verdiğin bayrağın
Tabutuna sarılmış
Sana yüce yaradan
Cennetten yer ayırmış

Şehidim rahat uyu
Biz bekleriz vatanı
Bu millet affeder mi
Sana kurşun atanı

Can verdiğin bayrağın
Tabutuna sarılmış
Sana yüce yaradan
Cennetten yer ayırmış

Melekler seni bekler
Hasretle gökyüzünde
Sen her şeye değersin
Milletin gözünde

Can verdiğin bayrağın
Tabutuna sarılmış
Sana yüce yaradan
Cennetten yer ayırmış

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yazar
Ahmet URFALI

AHMET URFALI’NIN ÖZGEÇMİŞİ1955 yılında Emirdağ’da doğdu. İlk, orta ve lise öğrenimini memleketinde tamamladı. Üniversite tahsilini, Türkçe, Türk Dili ve Edebiyatı ile Sosyoloji üzerine lisans eğitimi gördü. Yurdun değ... devamı

Bu websitesinde farkı kaynaklardan derlenen içerikler yayınlanmakta olup tüm hakları sahiplerinindir. Sitedeki içerikler atıf gösterilerek kaynak olarak kullanlabilir. Yazıların yasal sorumluluğu yazara aittir. Tüm Hakları Saklıdır. Kırmızlar® 2010 - 2024

medyagen