Turgut GÜLER
Şânlı Fâtih’in bahtsız oğlu Cem, kısa ve tirajik hayâtına pek çok romana bedel bir ameller yekûnu sığdırmıştır. Onun, Anadolu coğrafyasından Orta Doğu, Afrika, Akdeniz ve Avrupa’ya uzanan serencâmı, aynı zamânda insânî hislenişlerin cilâladığı ayna görünüşündedir.
Cem Sultan aynasında görülenler arasında Oğuz Hân, müstesnâ bir kıvılcımın adıdır. Yanması ile sönmesi âdetâ yan yana duran bu kıvılcım, Cem’in oğludur. Osmanlı Hânedânı için fevkalâde mânâlar sipâriş eden Oğuz Hân, babasının Avrupa’da dolaştırıldığı günlerde, henüz üç yaşındayken kirişle boğdurulmak sûretiyle öldürülür. Normâl ölçülerin üzerinde şâir olan Cem, bu, mâsûmiyete kıyan haberi aldığında, edebiyâtımızın en içli “hıçkırık” şiirlerinden birini kaleme alır:
“Ağlamaktan ol ciğer-gûşem firâkından müdâm,
Kâre kâre kanlara boyandı bahristân felek...
Başıma karanuluk etdin Cihân aydınlığı,
Kâre yüzlü, kâre bulutlu per-i bârân felek...
Bir kılına verseler vermezdim Oğuz Hân’ımın,
Genc-i Kârun ile bin milket-i Osmân Felek...
Sînemi çâk eyle cânım hâk ü gönlüm derd-nâk,
Çünki Oğuz Hân’ım oldu hâk ile yeksân felek...
Âh u vâveylâ dirîg u hasret ü sad derd ü âh,
Kim Oğuz Hân’ım dahî görmeğe yok imkân felek...”
Siyâsî ikbâlin süslediği iştâhların, ihtirâsların ne kadar mânasız ve de lüzûmsuz olduğunu, bu şiirdeki:
“Bir kılına verseler vermezdim Oğuz Hân’ımın,
Genc-i Kârun ile bin milket-i Osmân felek...”
beyti, ne güzel anlatyor, Ama iş işten geçtikten ve Oğuz Hân’a kıyıldıktan sonra.
Keşke, Cem Sultan’la ilgili olarak bildiklerimiz öyle olmasaydı. Keşke, hâdiselerin cereyân tarzı, son noktayı orada ve öyle koymasaydı. Lâkin suyu tersine çevirme imkânımız yok.
Cem’in oğlu Oğuz Hân, diğer taraftan Fâtih Sultan Mehmed’in de torunu. Fâtih gibi bir şuûr yıldızına, Oğuz Hân ismindeki torun, ne kadar yakışıyor. Bakışı derinleştirirsek, çiçek bahçesine Yavuz da girer. Oğuz Hân, Yavuz’un amcaoğlu.
Zamân zamân Osmanlı’ya Türklük bühtânı savuranlar, Söğüt’de açan bu Ötüken goncasını hiç hesâba katmazlar. “Tevârih-i Âl-i Osman”larda çıkarılan soy ağaçları, Ertuğrul Gâzî’den Oğuz Kağan’a, oradan Yâfes Bin Nûh’a boş yere uzanmamıştır.
Elbette, altı asrı aşan bir devlet ömründe, elmanın içine kurt girdiği olmuştur. Bu, insanoğlunun görüp geçirdiği bütün siyâsî teşkilâtlar için, kaçınılmaz bir durumdur. Lâkin Osmanlı Hânedânı’nın Türklük şuûru, emsâline timsâl olacak derecede canlı ve diridir.
Cem Sultân’ın şiire döktüğü gözyaşları, Orta Asya’dan küçük Asya’ya taşıdığımız hasletleri besliyor. Bilginin, müsbet tavrın yol göstericiliğinde yapılacak bir târîh seyâhati, Türk milletinin “Oğuz”ca yaşadığı mekânı ve zamânı ekrana yansıtacaktır.
