Her türlü göreve ehliyet ve liyakat sahibi insanların atanması, bir devlet için, düşmanlarıyla bir savaşma biçimidir. Ehliyet ve liyakat sahibi bir genel müdür, ustalığını, bilgisini, deneyimini, genç şefler ve şube müdürleri vasıtasıyla gelecek nesillere aktarır. Görevine layık bir klinik şefinin çok iyi yetiştireceği on uzman hekim de yine yüzlerce çok iyi uzman hekim yetiştirir. Ehliyet ve liyakat, geleceği de kurtarır.
İstanbul’daki felsefe öğrenimi sırasında 1925’te devlet bursuyla Fransa’ya gönderilen Ahmet Kutsi Tecer, dönüşte Edebiyat Fakültesi’ni bitirmiş ve Gazi Eğitim Enstitüsü’ne edebiyat öğretmeni olarak atanmıştı. Paris Millî Kütüphanesinde Türk Yazma Eserlerini incelemiş, özellikle Köroğlu şiirleri üzerinde durmuş olan Tecer, 1930’da Sivas Milli Eğitim Müdürü yapıldı. Burada Halk Şairlerini Koruma Derneği’ni kurdu, Halk Şairleri Bayramı düzenledi. Bu bayrama katılan ozanlardan iki gözü de görmeyen biri Tecer’in hemen dikkatini çekti. Aşık Veysel olarak ünlenecektir o ozan ve yıllar sonra Tecer’in kendisi için gösterdiği çaba hakkında “Yolumu Tecer açtı.” diyecektir.
Tecer, Yüksek Öğretim Genel Müdürü iken 1937’de öyle bir isim keşfetti ki halk müziğimiz ayağa kalktı. Onun, mutlaka o olmalı diyerek Devlet Konservatuarı Folklör Arşivi Şefliğine tayin ettirdiği Muzaffer Sarısözen, 1937-1953 arasında Türkiye’yi baştan başa dolaşarak 10 bin ezgi derledi. Millî hafızanın bir yönü çökmekten kurtulmuştu. O, 1940’da radyoda Yurttan Sesler programını başlattı. Artık Muğla türkülerinden Adana’nın, Erzurum türkülerinden İzmir’in haberdar olma devri başlamıştı. Radyoya gözyaşlarıyla yazılmış mektuplar telgraflar yağıyordu. Yurttan Sesler korosunun ilk 12 sanatçısı da tarihe geçti. Tecer, Sarısözen vasıtasıyla sessizce yürüyor bugün de.
Ehliyet ve liyakata dayanmayan her atama bir millî güvenlik sorunudur. Ehliyet ve liyakatın muazzam gücünü kullanmalıyız. Madem düşmanlarımız var ve onlarla açık veya örtülü bir savaş içindeyiz, bu gücü kullanmazsak kendi askerimizin üstüne ateş açmış olacağız.
