Mukaddeslerini ucuz bahâya mezâda çıkarmış cemiyetler, her ne kadar yolda yürüyor gibi davransalar da, ayak uçlarıyla kendi kuyularını kazarlar. Türk milletinin en mühim mukaddesleri arasında “vatan” mefhûmu başı çekerdi. Maalesef, bugün vatanımızın bütünlüğü pazarlık masasına yatırılmak istenmektedir. Bunu idrâk edemeyenlerin, sonradan nedâmet besteleri yapmaları, sadra cefâ verir...Yatıp kalkıp demokrasinin fazîletinden bahsedenler, “vatan toprağı” üzerinde dolaştırılan kara bulutlara hiç aldırış etmiyorlar.
“İnsan hakları, hürriyet, demokrasi” tarzındaki tâbirleri, “vatan”ın önüne çıkarmak, koca Cihân İmparatorluğu’ndan vazgeçmemize mâl oldu. Görünen o ki, bu târîhî trajediden kâfî miktarda ders, ibret alınmamış.
Nâmık Kemâl’in:
“Ne efsunkâr imişsin âh ey dîdâr-ı hürriyet!
Esîr-i aşkın olduk, gerçi kurtulduk esâretden.”
mısrâlarına sığdırdığı bu “vatansız hürriyet” psikolojisi, yeni ve milenyum boyalı ilâvelerle bizi sarmaya devâm ediyor.
Ayaklanma provalarının alenî hâle getirildiği 1908’de, İkinci Meşrûtiyet’i ilân edip vatanı küçülten bir yakın geçmişimiz var. Kendi geleneğimizi, târîhimizi, ibret terâzisine çıkaralım. Öncelik vatandadır. Vatanın olmadığı yerde, insânî hiç bir fazîletden söz edilemez...
Cerâhat toplamış yaraların tedâvisi, çok dikkat isteyen bir iştir. Usûlüne uygun davranılmazsa, hastanın âkıbeti hayra yorulmaz. Başka milletleri bilemeyiz, ama Türk milletinin, hemen her sıkıntı ve rahatsızlıkta, geçmişinden alabileceği muhtelif tavsiye mektupları vardır. Türk târîhini, bir de reçete hassâsiyetiyle ajandaya kaydetmek lâzım. Cerrâhı yanlış adreslerde aramaktan gınâ geldi...
Hitler Almanyası’nda Nazi tâkibinden kurtulmak isteyen bir grup Yahûdî, yer altındaki kanalizasyon hatlarından birine saklanır. Alman askerlerinin ayak seslerini ve silâh şakırtılarını dinleyerek burada geçirdikleri zaman, hem bitmeyecekmiş gibi gelir, hem de umutlarını marangoz rendesine sürter. Derken, üzerlerindeki rögar kapağı zorlanmaya başlar. İşte, tam o sırada, Yahûdî topluluğu, aralarındaki târîhçi arkadaşlarının üzerine abanır. Yaklaşan ölümle, en son târîhçi Yahûdî tanışmalıdır ki, bu ânı yarınlara aktarabilsinler. Bu felâketten sağ çıkma ihtimâli olursa da, bu, târîhçi Yahûdî için en yüksek nisbete yükseltilmelidir.
Bugünkü İsrâil realitesinin pek çok dayanağı arasında, bu anekdottaki temanın payı, unutulmayacak ölçüdedir. Çünkü binlerce yıllık bekleyişin sonunda gerçekleşen İsrâil rûyâsının, târîh şuûru ile sahnelendiğini bilmeyen yok.
Aynı hassâsiyeti gösteremediğimiz ve târîhimize üvey evlâd muâmelesi yaptığımız için, bugün telâşlardayız. Bunca yıldır, hakikî yüzünü gizlediğimiz o kadar çok târîhî şahsiyetimiz var ki, hangisini söylesek, diğerleri sitem eder...
Türk milletinin vâr oluş ve geleceğe uzanış hikâyesinde, her satırı bir altın öğüt hükmünde olan târîhimiz, senaristlikten azledilmiştir. Acımızın çekirdeği, bu târîhsizlik özüyle doldurulmuştur.
Sergerdelik, kaanûnların boşluklarından ve idâre makâmındakilerin gafletinden cesâret alır. Hıyânete açılan kapının hafif aralık bırakılması, tez zamanda sonuna kadar açılmasına sebep olur. “Dün” dediğimiz vakit yekûnu, bu “açık kapı” hikâyeleriyle doludur.
Türkiye üzerinde oynanmak istenen oyunun hülâsası, aynı bölme, parçalama gayretinin yeni versiyonudur. Bundan, kimsenin şüphesi olmasın. Vaktiyle, bu çilekeş millet, benzer tuzaklara çok düşürüldü. Kiminden yara almadan çıkmayı başarmasına rağmen, bâzı desîseler, telâfisi olmayan kayıplara yol açtı.
