“Bizim Kırşehir’in düğünlerinde bir adet vardır. Düğün sadece düğün sahibinin evinde olmaz. Düğünün ikinci günü düğün sahibinin istediği ve işaret ettiği evlerde de devam eder… Hastası varsa, düğüne gelemediği için onun evine gidilir ve orada onun istekleri doğrultusunda çalınır ve çığırılır…

Neşet Ertaş bir köyde düğün çalmaktadır… Gittiği evdeki hasta bir gençtir ve o dönemin en onmaz hastalığı olan vereme yakalanmıştır. Başında da anası sürekli gözleri nemli gelene gidene hizmet etmektedir.

Neşet Ertaş alır bağlamasını eline, yanan sinesine yaslar ve ilk türküsünü havalandırır.

Anam ağlar başucumda oturur

Derdim elli iken yüze yetirir

Bu dert beni yiye yiye bitirir

El çek tabip el çek benim yâremden

Ölürüm kurtulmam ben bu veremden.

Anama babama yüzüm kalmadı

Bir su ver demeye sözüm kalmadı

Doktora tabibe lüzum kalmadı

El çek tabip el çek benim yaremden

Ölürüm kurtulmam ben bu veremden.

Neşet Ertaş daha çocuk yaşlarda annesi Döne’yi kaybetmiş ve aşağıdaki türkü de annesinedir. Mahlası “Garip” ya Neşet Ertaş’ın. İlk mısradaki kelime de “işveli” değil, “şiveli” efendim.

Şu garip hâlimden bilen şiveli nazlım

Göynüm hep seni arıyor neredesin sen

Tatlı dillim, güler yüzlüm, ey ceylan gözlüm

Göynüm hep seni arıyor neredesin sen

Ben ağlarsam ağlayıp gülersem gülen

Bütün dertlerim anlayıp göynümü bilen

Sanki kalbimi bilerek yüzüme gülen

Göynüm hep seni arıyor neredesin sen

Sinemde gizli yaramı kimse bilmiyor

Hiçbir tabip bu yarama merhem olmuyor

Boynu bükük bir Garib’im yüzüm gülmüyor

Göynüm hep seni arıyor neredesin sen.

Muharrem Ertaş’a, hanımı Döne’ye, Neşet Ertaş’a Allah rahmet eylesin.

Mehmet Ali Kalkan