Prof Dr. Ahmet Yaşar OCAK

Bugünkü tarihi bilgilerimize göre Türk halk müslümanlığının adı bize kadar intikal etmiş ilk mübeşşiri K : sayılan ve bu yüzden de Pir-i Türkistan diye tanınan Ahmed-i Yesevî, bilindiği gibi ilim alemince ilk defa, merhum Fuad Köprülü tarafından yayınlanan Türk Edebiyatında İlk Mutasavvıflar (İstan­bul 1918) isimli klasikleşmiş araştırma sayesinde tanınmıştır. Ondan bugüne kadar da Türkiye’de ve Batı’da bu konu, yine F.Köprülünün bizzat kendi tarafından İslam Ansiklopedisinin Türkçe baskısı için kaleme alınan “Ahmet Yesevî” maddesinden başka, bilinenlere katkı niteliğinde herhangi bir araştırmaya şahit ol­mamıştır. Tabii bu değerlendirmeden, bugün Ahmed-i Yesevî’nin türbesini ve geleneklerini barındıran Kaza­kistan’da yapılan araştırmalar hariç tutulmalıdır. Fakat Türkiye bugüne kadar bunlara ulaşmak imkanını ancak yeni elde etmektedir. Buna paralel olarak, uzun asırlardan beri, ilmi muhitler ve belirli sufi çevreler hariç tutu­lursa, Batı Türkleri, dolayısıyla Türkiye Türkleri, Ahmed-i Yesevî’yi pek fazla tanıma imkanı bulamamışjbir Mevtana Celaleddin-i Rumi, bir Hacı Bektaş-ı Veli, bir Yunus Emre veya Hacı Bayram-ı Veli ölçüsünde bağ­lanma derecesine erememişlerdir. Fakat öyle görünüyor ki, bundan sonra bu muhterem atalarını daha iyi ta­nıma fırsatı bulacaklar ve kendi köklerini daha iyi keşfetme ve anlama imkanına kavuşacaklardır. Bize öyle geliyor ki Ahmed-i Yesevî, vaktiyle hayatta iken oynadığı tarihi rolün bir benzerini bir kere de ölümünden sonra oynayacak ve Türkiye Türkleri ile diğer Türk Dünyası arasında kurulmaya çalışılan kültür köprüsünün en önemli kemerlerinden birisini teşkil edecektir.

Ahmed-i Yesevî’yi tanımak, İslâm’ın Orta Asya macerasını tanımak demek olduğu kadar, Türk Müslümanlığını da tanımak demektir. Türk Müslümanlığını tanımak ise, İslam’ın dünya yüzündeki en önemli ve en evrensel çehrelerinden birini tanımak anlamına gelir. Türk halk sufilik geleneği, bize intikal eden kaynakları­na bakılırsa, bu geleneğin coğrafi ve kronolojik safhalarını bir arada yansıtan üç evliya veya sufi zümresinden bahseder:

• Türkistan Erenleri
• Horasan Erenleri
• Rum Erenleri

Bunlardan birincisi, Orta Asya’da İslam’ın yayılmasına ön ayak olan erken Türk sufilik geleneğini, İkin­cisi bu birincisinin de kaynağını teşkil eden ve aynı zamanda üçüncüsünü de geniş ölçüde etkileyen Horasan Melametiyyesi’ni, üçüncüsü ise Anadolu’da oluşmuş sentezi temsil ederler:

İşte Ahmed-i Yesevî, ilhamını Horasan Melametiyye’sinden alan^[1], ama, merhum Köprülünün ifade et­tiği üzere, bunu Orta Asya Türklerinin kültür ortamına uyarlıyarak bir çeşit Türk müslümanlığı meydana geti­ren Yesevîlik tarikatının kurucusudur. Biz, Ahmed-i Yesevî’nin kim olduğuna, nasıl bir kültürün ve İslam anla­yışının temsilcisi bulunduğuna, sufilik anlayışına, misyonuna, kurduğu tarikatın mahiyet ve yapısına dair şahsi düşüncelerimizi ve mütalaalarımızı, geçen yıl Ankara’da Eylül ayında Kültür Bakanlığı Halk Kültürünü Araştır­ma Dairesi tarafından yapılan I. Milletlerarası Ahmet Yesevî Sempozyumumda dile getirmiş olduğumuz­dan, burada yalnızca tarih perspektifi içerisinde Türk dünyasında Ahmed-i Yesevî’nin bugünkü yerine kısaca temas etmek istiyoruz.

Önce şunu hemen belirtelim ki, geçen yılki bildiride de geniş ölçüde tartıştığımız üzere, Ahmed-i Yesevî’yi ve Yesevîligi;

1. Nakşibendilik öncesi (XIV. yüzyılın ikinci yarısından önce),
2. Nakşibendilik sonrası (XV. yüzyıldan sonra)

olmak üzere ele almak gerekir. Tarihte yaşamış Ahmed-i Yesevî’yi birinci dönem yansıtır. İkincisi ise, daha çok, Nakşibendilik geleneklerinin süzgecinden geçmiş ve aslından bir hayli farklılaşmış Ahmed-i Yesevî’yi yansıtmakta olup, bugünkü Orta Asya Türk kültüründeki Ahmed-i Yesevî ve Yesevîlik imajının da temelini oluşturur.

Ahmed-i Yesevî’nin ve Yesevîligin, ve tabiatıyla buna bağlı geleneklerin, Orta Asya (eski Maveraünnehir)’dan başlıyarak zaman içinde batıya doğru çeşitli Türk memleketlerinde tanınıp yayılmasını sağlayanlar, hiç şüphe yok ki, daha onun sağlığından itibaren kendilerini bu işe adayan halifeleri olmuştur. Biz bu halife­lerin kimler olduklarını, ancak XV. yüzyıldan sonra, yani Nakşibendi gelenekleri dahilinde yazılan Reşehatü Ayni’l-Hayat (Hüseyin.b. Ali el-Vaiz el-Kaşifi)^[2] ve Cevahiru’l-Ebrar min Emvaci’I-Bihar (Hazini)^[3] gibi konuyla ilgili temel nitelik taşıyan kaynaklardan öğrenebiliyoruz (Yesevîliğin-Ahmed-i Yesevî’nin Divan-i Hikmet’i dahil^[4] – kendi kaynakları elimizde olmadığı için bugün yapılacak başka bir şey de yoktur). Bunlara göre Ahmed-i Yesevî’yi ve Yesevîligi Hakim Ata (Süleyman Bakırgani) (Öl. 1186), Mansur Ata (Öl. 1199), Said Ata (1218) vb. halifeler Türkistan’a yaydılar. Buradan Harezm (yaklaşık olarak bugünkü Türkmenistan) sahasına geçildi. Moğol istilasına tekaddüm eden 1210’lu yıllarda Yesevîlik Horasan ve Azerbaycan’a girdi. Moğol istilasıyla birlikte de bütün bu sayılan mıntakalardan vuku bulan göçlerle Anadolu’ya nüfuz etti^[5]. Aynı yıllarda Yesevîüge çok benzeyen ve Tacüî-Arifin Seyyid Ebu’l-Vefa (Öl. 1105) tarafından kurulan Vefailik, De­de Garkınla Anadolu’ya ayak bastı^[6]. Diğer yandan da kendi öz memleketinde, yani Maveraünnehir (yani bu­günkü Kazakistan)’ de Nakşibendiliğin doğuşuna kadar, yaklaşık iki yüzyıl orijinal haliyle sürdü. Ayrıca XIII. yüzyıl başlarında İran’da Kutbu’d-Din Haydarın kurduğu Haydariliğin oluşmasına büyük katkıda bulunarak bu kanalla da bir yandan Hindistan’a kadar yayılırken, diğer yandan Anadolu’ya girdi.^[7]

Şunu unutmadan hemen belirtelim ki, bu dönemde Yesevîlik, hem Orta Asya’da, hem de Anadolu’da, Ahmed-i Yesevî’nin gerçek tarihi şahsiyetine ve içinde yayıldığı göçebe Türk boylarının sosyo-kültürel yapıla­rına uygun olarak heterodoks bir nitelik taşımaktaydı^[8]. Bugünkü bilgilerimiz, Yesevîligin pek tabii olarak onu doğuran Melameti-Kalenderi sufiligi ile sıkı sıkıya bağlı bulunduğunu, X111-XV. yüzyıllar Anadolu halk sufiligi- nin de geniş ölçüde bu sufi mektep tarafından sımsıkı kavranmış olduğunu daha iyi görmemizi sağlamaktadır.

XIII. yüzyılın’ ilk çeyreğinde, merhum Köprülünün gösterdiği üzere, Anadolu’ya bu hüviyeti temsilen gelen Yesevî ve Hayderi dervişleri, Ahmed-i Yesevî’nin vefatından sonra geçen yarım yüzyıllık bir süre içinde oluşan Ahmed-i Yesevî ile ilgili bütün yazılı ve sözlü gelenekleri olduğu gibi buraya taşıdılar. Ahmed-i Yesevî her iki tarikatın da ortak evliyası oldu. Hatta bu devirde Ahmed-i Yesevî’nin menkıbelerini anlatan bir de Me-nakıb-ı Hace Ahmed-i Yesevî isimli bir eserin kaleme alındığını biliyoruz^[9]. XV. yüzyıl sonlarına kadar var­lığı bilinen bu menakıbname eğer bugün elimizde olsaydı, belki onun hakkında daha çok bilgimiz ve Nakşi­bendi kaynaklarını kontrol imkanımız bulunacaktı. Bununla beraber, bize ulaşmayan bu menakıbnameden, XV. yüzyılın sonlarında Bektaşilik geleneği içinde kaleme alınan Velayetname-i Hacı Bektaş-ı Velînin yazarı Uzun Firdevsi faydalanmış ve özet olarak da olsa, Ahmed-i Yesevî’ye ait bir yazılı metin meydana getirmiştir^[10]. Velayetname’deki bu metin, Nakşi kaynakları dışında, üstelik Anadolu’da meydana getirilmiş tek metin olması itibariyle bizim için büyük bir önemi haizdir.

Her halükârda bugün, Yesevîligin Anadolu’da daha XIII. yüzyılda, başında Hacı ‘Bektaş-ı Veli (Ö1.1270)’nin bulunduğu Haydarilik tarafından eritildigini, Haydariligin, Hacı Bektaş kültürü etrafında gelişen bir kolunun XVI. yüzyıl başlarında bağımsız hale gelerek Bektaşilik tarikatını oluşturduğunu çok iyi biliyoruz.

Böylece Yesevîligin XIII. yüzyılda Anadolu’ya taşıdığı Ahmed-i Yesevî ile ilgili bütün geleneklere bu yüzyılda Haydariliğin, XV. yüzyıl sonlarında da Bektaşîliğin varis olduğunu; XV. yüzyılda yayılan Rumeli fetihlerine paralel olarak Bektaşîliğin Balkanlara geçtiğini ve onun aracılığıyla da Ahmed-i Yesevî geleneklerinin bura­larda tanınma imkanına kavuştuğunu söyleyebiliriz. Burada unutulmadan altı çizilecek husus, Ahmed-i Yesevî geleneklerinin Anadolu ve Rumeli sahasında XV. yüzyıla kadar yalnızca Haydari Tarikatı çevrelerine; XVI. yüzyılda ise buna paralel olarak Bektaşi muhitlerine inhisar etmiş olduğudur. Diğer yandan yine XV. yüzyılda Nakşibendiliğin Anadolu’ya daha doğrusu Osmanlı imparatorluğu sınırları içine girmesiyle birlikte, bu defa Nakşibendiliğin yapısına uygun- bir biçimde iyice sünnileşmiş bir Ahmed-i Yesevî imajı birincisine paralel bir şekilde gelişti. Böylece bir yanda Bektaşîliğin yapısına, diğer yanda Nakşibendiliğin karakterine uygun iki Ah­med-i Yesevî ortaya çıktı ve günümüze kadar geldi. Burada şu vakıanın altını çizmek zorundayız ki, Anado­lu’dan Balkanlara kadar uzanan geniş alan içerisinde Ahmed-i Yesevî, belirtilen bu iki tarikat çevresinin dışın­da ve hatta halk arasında pek tanınmak durumuna gelemedi ve hiç bir zaman Anadolu ve Rumeli’de yaşamış sufiler kadar popüler olamadı.

Doğrusunu söylemek gerekirse, Ahmed-i Yesevî’nin asıl mühim rol oynadığı saha, bizzat kendisinin ve Yesevîligin doğduğu Türkistan sahası oldu. XIV. yüzyılın ikinci yarısında Muhammed Bahaü’d-Din-i Nakşi- bend (öl.l389)’in kurduğu Nakşibendilik^[11], merhum Fuad Köprülünün ifadesiyle, Maveraünnehr’in büyük İslâm merkezlerindeki Sünni Iran kültürünün Türk-Moğol paganizmine karşı bir aksülameli olarak ta­rih sahnesine çıkarken^[12], buralarda şöhreti çok yaygın ve saygın bir evliya hüviyetiyle yaşamakta olan Ahmed-i Yesevî’nin hatıralarından geniş ölçüde yararlandı. Bir yandan Ahmed-i Yesevî’nin eski imajı giderek Nakşibendiliğin doktrin yapısına uygun bir manzara kazanırken, diğer yandan onun Divan-ı Hikmet’i, aynı doğrultuda zaman içinde revizyona tabi tutuldu, içine aynı tarzda söylenmiş başka hikmetler karıştı ve böyle­ce zamanımıza kadar geldi, işte bugün elimizde bulunan çeşitli Divan-ı Hikmet nüshaları, tıpkı bizde Yu­nus Emre Divanının uğradığı maceranın bir benzerinin sonucu olarak oluştu^[13]. Bu yüzden bugün Ahmed-i Yesevî’nin ağzından çıkan hikmetleri toplayan bir Divan-ı Hikmet nüshasına sahip değiliz.

Bu değişim ve uyarlanma süreci sonunda, bir Meİameti-Kalenderi şeyhi olan Arslan Babanın^[14] en ile­ri gelen halifesi Ahmed-i Yesevî, Nakşibendiliğin oluşmasında katkısı bulunan ve Hacegan diye anılan silsile­nin bir üyesi olarak takdis olunmağa başlandı ki, Hace unvanını alışı bu sebepledir.

Bundan sonra o artık hep Hace Ahmed-i Yesevî diye günümüze kadar anılagelecektir. Böylece Ah- med-i Yesevî ile Nakşibendigin özdeşleşmesi süreci tamamlanmış oluyordu. Ahmed-i Yesevî artık XV. yüzyıl­dan itibaren çeşitli Orta Asya Türk ülkelerinde ve özellikle bugünkü Kazakistan’da İslamiyet’in, özellikle de halk İslamlığının ayrılmaz bir parçası haline gelmiş ve adeta İslamiyet’le özdeş sayılır olmuştur.

XVI. yüzyılın sonlarına doğru bu havaliden kalkarak II. Selim zamanında Istanbula gelip yerleşen Hazi­ni, Maveraünnehir’deki seyahatları esnasında derlediği Ahmed-i Yesevî menkıbelerini işte bu çerçeve içinde kaleme almış ve yukarda zikredilen Cevahiru’l-Ebrar isimli eserini III. Murada sunmuştur. Burada anlatılan Ahmed-i Yesevî artık tam manasıyla güçlü bir kültür konusu olarak buralar halkının hafızasına yerleşmiş ve is- lami değerler bütününün timsali haline gelmiştir. Bu itibarla bir anlamda Ahmed-i Yesevî’yi ve etrafında te­şekkül eden gelenekleri anlamak demek, Orta Asya müslümanhgını anlamak demek olacaktır. Öyle ümid edi­yoruz ki, önümüzdeki yıllar, diğer yönlerden olduğu gibi, bu yönden de bize geniş imkanlar tanısın ve Türki­ye’deki bilim adamları, Ahmed-i Yesevî’yi kendi öz memleketinin toprakları üzerinde tanımak ve araştırmak fırsatına kavuşsunlar. Böylece, uzun asırlar boyu birbirinden ayrı kalmış Batı Türk dünyasının Ahmed-i Yesevî’si, Doğu Türk dünyasının Ahmed-i Yesevî’si ile birleşerek bütünü tamamlasınlar. Böylece Türkiye ile Asya’daki Türk devletleri arasında sağlam bir şekilde kurulmasını arzu ettiğimiz kültür köprüsünün büyük bir taşı da yerine konmuş olur.

————————–

Dipnotlar

[1] Bu konuda bk. Fuad Köprülü, Türk Edebiyatında İlk Mutasavvıflar, Ankara 1966, 2.bs.,ss. 51-58

[2]   El-Kaşifi, Reşehatü Ayni’l-Hayat, İstanbul 1291 (taş basması)

[3]   Hazini, Cevahiru’l-Ebrar min Emvaci’l-Bihar, İstanbul Üniversitesi Ktp, Türkçe yazın, nr. 3893.

[4]   Divan-ı Hikmet’in bugün Türkiye dışında ve Türkiye’de bazı kütüphanelerde yazma nüshalan bulunmakta olup bunların hiç biri Ahmed-i Yesevî’nin yaşadığı döneme kadar inemeyen muahhar tarihli ve birbirinden farklı yazmalardır. Ayrıca Kazan’da 1295, İstanbul’da 1299 ve Taşkend’de 1314 hicri tarihlerinde olmak üzere üç de basılmış nüshası bulunmaktadır. Prof.Kemal Eraslan bunlara dayanarak Divan-ı Hikmet – Seçmeler (Ankara 1991, 2. bs.) adıyla bir koleksiyon yayınlamış olup yeni bir tenkitli basımın hazırlıkları içindedir.

[5]   Bk.Köprülü, a.g.e., ss.175 vd.

[6]   Bu meseleye dair bk. A.Yaşar Ocak, Babailer İsyanı, İstanbul 1980, ss. 91-94

[7]   Bk.Köprülüzade Mehmed Fuad, “Anadolu’da İslamiyet”, DEFM., 4 (1334), ss.297-301

[8]   Bu mühim hususa dair bk. Fuad Köprülü, “Ahmet Yesevi”, lA.

[9]   Bk. Vilayet-name (Manakıb-ı Hünkar Hacı Bektaş-ı Veli), nşr. A. Gölpınarlı, İstanbul 1958, ss. 5-16.

[10] A.g.e., belirtilen sayfalar.

[11] Bu konuda bk. Hamid Algar, “A brief history of Naqshbandi order”, Naqshbandis : Cheminement et Situation Actuelle d’un Ordre Mystique Musulman (Actes de la Table Ronde de Sevres, 2-4 Mai 1985), Istanbul-Paris 1990, ss. 3^14

[12] Köprülü, “Ahmet Yesevi”, lA.

[13] Bu mesele F.Köprülünün İlk Mutasavvıflar isimli eserinde tartışıldığı gibi,Kemal Eraslan’ın Divan-ı Hikmet, Seçmelerinin giriş kısmında da bahis konusu edilmiştir. Geniş bilgi için oralara bakılabilir.

[14] Arslan Baba hakkında bk. Köprülü, a.g.e., ss. 22-23.

———————————

Kaynak:

http://acikerisim.fsm.edu.tr:8080/xmlui/bitstream/handle/11352/969/Ocak.pdf?sequence=1