Sanırım bir yakınınızı kaybetmenin hele de içinde “en” olan bir sevgi taşıyorsa bu yakın
en zor zaman dilimi ilk gecesi olsa gerek. İçinizde resmen bir yangın başlamıştır çünkü. Çatırtılı, isli, dumanlı, bol alevli, kıvılcımlı kavurucu bir yangın. Ve o kadar sessiz ki onca hararetine rağmen. Sabaha kadar yanarsınız. Sonra ilk sabaha uyanırsınız. Yana yana. Az uyuyabildiyseniz o da. Bu arada bedeniniz de yorgunluktan, aklınız da günün telaşı ve organizesinden, tilkilerin deli kavgasından bitap düşmüştür çünkü. Biraz uyku… Yarı uyur yarı uyanık.
Bu arada bir gözünüz de diğer sevdiklerinizde. Gideni paylaştığınız kim kaldıysa geride. Ana baba, kardeş, evlatsa diğer evlat/lar, eş, yeğen, kuzen, dost, arkadaş… Çünkü her sevgide herkes için bir parça en vardır. Ve o en, sonsuza uçurulmuştur artık. Geride kalan kara boşluğu ile birlikte. Kendinden geçersin diğerlerindeyken gözün. Susturursun acını. Koyulursun sabaha. Bir köşede kara bağlayıp eğilip bükülme şansın olamaz. Çünkü diğerleri vardır.
Diğerleri…
Onlar da içinde en olan sevgililer ya çünkü. Kıyamazsın. Onların acılarında kendi acını örtersin. Kat kat. Güne koyulursun. El tutmaya, sırt sıvazlamaya, gönül okşamaya, omuz olmaya… İşe güce, koşturmaya.
Uyanırsın ilk sabaha.
Annesindir babasındır çünkü. Ya da diğer evlat. Gidenin “tüm”ünü bıraktığı diğer evlat. Eksik ama tam… Tastamam diğer evlat.
Uyanırsın sabaha…
Koyulursun hayata.
Acını sindirip küçültürken, özlemini bir bebek gibi sarıp sarmalayıp büyütürken. Acı küçülse de nisbeten… Özlem durmuştur artık büyümeye.
Hep büyür, hep büyür, hep büyür.
Uyanırsınız ilk sabaha.
Koyulursunuz hayata. Acınızı söndürmek için sularken, o su, can suyu olur özleminize. Büyür büyür büyür… o özlem. Ardında sürüklediği keşkelerle…. Daha çok öpseydim. Daha çok koklasaydım. Daha çok sarsaydım, sevseydim. Daha çok arasaydım. Daha çok duysaydım sesini.
Daha daha daha…
Halbuki bu dahanın tam olanı hiç olmaz. Olamaz. Bile bile özlemle birlikte büyütürsün o keşkeleri de.
İlk sabaha uyanmak. Özlemin cansuyu ile…
Bu yıl ne çok ilk sabah oldu böyle?
Öteler… Göçenler… Gidenler!
Ve kalan diğerler.
Günaydın ilk sabaha uyanan özleme durmuş diğerleri…
Yükünüz yüklerin en ağırı artık.
