Merve ÖZGÜNER
Hepimiz, bulvarların ve evlerin öte yakasında yitirdiğimiz çocukluk beklentilerini arayan kimliksiz bir düşüncenin esiriyiz. Bu nadide yapıt, hayatın ince çizgisinde gezinip irdeleyici yanımızı açığa çıkarmaktadır.
Tezer Özlü, çocukluğundan süregelen uyumsuzluğunu eserine sarsıcı bir şekilde yansıtmıştır. Türk edebiyatımızın gamlı prensesi, insanların gerçeklerinin aksine kendine büyülü duvarlar örmüş, zihnini muhtelif düşüncelerle beslemiştir. Düşüncelerle kısa vadeli bir ömür sürmüş ve gerçeklere sırt dönmüştür. Her bağımlılığın içinde bulundurduğu bağımsızlık duygusunu yüceltmiş, kendi sınırsızlığı içinde bir dünya kurmuştur. Yazarın derinlemesine tesir eden karanlık cümleleri, yaşamın ucuna çıkılan tüm yolculukların buluşma noktası olmuştur. Korkularını aşıp benliğinin derinliklerine inerek kendi yükünü sırtlanan yazar, aramızdan kısa sürede ayrılmış ve yoğun bir vasiyetnameyi içeren bu eseri bizlere miras bırakmıştır. Bu yükü, hayatta kalıp diğer insanların yüküyle boğulmaktan daha rahatlatıcı bulmuştur. Onun için yeryüzünde bir sonsuzluk hakimdir. Biri bir yerde ağlamaya başladığında, başka bir yerde bir başkasının gözyaşları diner. Bir yerde ölüm hakimiyetini sararken, başka bir yerde yaşam yeni başlar. Varlıkların yokluğa karıştığı bu aleme yaşamı boyunca alışamayan gamlı prenses geriye sahici efsanesini bırakarak uzun bir yolculuğa çıkar. Hayata acı bir perspektiften bakarak yalnızlığı, en büyük yalnızlığın içine hapseder. Hiçlikte savrulur…
Yazar hayatının hiçlik dönemlerinden bir kitap var etmiş ve kimlik bunalımı yaşayan bireylere seslenmiştir. Yaşamı yalnızlıkla eş tutmuş ve bir hiçten ibaret olduğunu nüksetmiştir. İnsanlar yaşamları boyunca zihinlerinde uzun yolculuklar barındırır lakin bir türlü bu yolculuğa çıkamazlar. Yazar bunun sebebini, her davranışını yine kendini yaşıyor olmakta bulur. Her gidilen yere benliğin de seninle gelir, geride sadece eşyalar kalır. Düşüncelerimizi ruhumuzdan sıyıramadığımız sürece gidilen hiçbir yer uzakta değildir. İnsan kendinden arınamadığı için uzaklara hasret yaşar. Yazar bağımsızlık özlemini giderme hazzından dolayı kendine sınırsız bir alem yaratır. İnsan sürekli gitmek ister ama hiçbir yere varamaz. Varlığını sürdüreceği bir yer bulamadığında ruhuna umutsuzluk elbisesini giydirerek yarım nefesli bir hayat sürer. Özgürlük arayışı kaidesiyle yazan bu kadın yaşama anlam verme çabasındadır. İstediği yere varmak için çıktığı bu yolculukta, hedefine ulaşmakla başlangıç noktasına saplı kalmak arasındaki tükenişin sessiz feryatlarını duyurmaktadır okuruna. Hiçbir yere bağlı olmamak fikri, onu trenlere hayran bırakmıştır. Çünkü trenler umutsuz terk edişlerin sembolüdür. Yaşamı tam manasıyla ‘gitmek’ olarak adlandırmıştır. Kendisiyle aynı gün doğmuş olan Pavese’den alıntılarla doldurmuştur kitabını. Bunun yanında Kafka ve Svevo’yu da yaşatmak ister ve onlara ulaşmak için keskin bir yolculuğa çıkar. Yaşadığı her anı geçmişin ağır anılarıyla güçlendirerek okuruna seslenme çabasındadır. Yaşamın sonunda yitip gitmeyi kabullenemeyen yazar, Pavese’ye ulaşmak için tevazu bir intiharı içten içe arzulamaktadır. Bir insan ömrünü yaşamın sonsuzluğunu algılayabilmek için yetersiz bulur. Yaşamın ötesine geçmek isteyen ve iç dünyasını bu düşüncelerle şekillendiren insanların elinden tutar Tezer Özlü. Derin ve karanlık cümleleriyle gerçekleri tokat gibi yüzümüze çarpar. Baş döndürücü tahlilleriyle insanın tüm zayıflıklarını masaya yatırmıştır.
Bir intiharın izinde yolculuğa çıkar yazarımız, bağımsızlık arayışıyla kabullenmediği hiçliğin koynunda bulur kendini. Kendi içine sığdırdığı üç yazarın peşine düşer (Pavese, Kafka, Svevo). Sınırlarından taşıp benliğinde yaşamak istediği hayatların peşindedir. Yaşamın ucuna yolculuğa çıkmadan önce yanına bu üç yazarı alır ve varoluşuyla birlikte ölümü getirip avcumuza bırakır.
Yaşamı algısından daha acı olarak nitelemiş ve susarak insanlığa haykırmıştır. Yalnızlıkla boğuşan bir yüksekliğin ucunda kalmış, karanlık alemlere uzanan cümlelerini okuyucuya haykırmıştır. Franz Kafka’nın da deyimiyle kafesin biri bir kuş aramaya çıkmıştır.
